«Η μαμά ή μανιφέστο μιας παρ' ολίγον πουτάνας»

το κορμί μου μυρίζει σάρκα –άλλη σάρκα, νιώθω να διπλασιάζομαι. Νιώθω να ζω δύο ζωές, και άλλες τόσες και άλλες τόσες. Ο θεός μου ψιθυρίζει σε συχωρώ, σε συχωρώ συνέχισε έτσι. Πάρε τους όλους. Δώσου. Το μυαλό δε σταματάει ποτέ. Ψάχνει ανθρώπους να το καταλάβουν. Το δόλωμα είναι η σάρκα. Και ύστερα ζητάω και άλλα. Ζητάω δέσιμο. Δέσιμο. Όχι δέσμιο, όχι δεσμό. Οι άλλοι με θέλουν κτήμα τους. Με κυνηγούν, με αλυσοδένουν, σφιχτά κι εγώ πνίγομαι, πνίγομαι και δεν πρέπει να τους το πω. Γιατί θα τους πληγώσω, γιατί θα μου φύγουν. Ψάχνω το όμορφο. Ψάχνω το καλύτερο. Ψάχνω ψυχές να ενωθώ για να χαμογελάω. Αλλά μεγάλωσα τόσο πολύ και τίποτα δεν μου είναι αρκετό. Είμαι παιδί, είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι πουτάνα. Τα νύχια μου μακραίνουν. Τα τρώω. Δοκιμάζω γεύσεις. Δοκιμάζω αρώματα. Αισθήσεις. Κάτι, λέω στον εαυτό μου, θα με κρατήσει. Κάτι θα με κάνει να κοιμηθώ ήρεμα σε μια αγκαλιά. Να μη σκέφτομαι το σύμπαν που με περιμένει. Κοιμάμαι ανήσυχα τελευταία. Τρώω παράξενα. Στο δρόμο μιλάω μόνη μου. Όταν είμαι στο λεωφορείο σκέφτομαι σαν τρελή. Νομίζω ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί. Κοιτάζω το πρωινό φεγγάρι. Αυτό που κανείς δεν κοιτάει. Είναι τόσο ταπεινό. Σαν ένα κομμάτι σύννεφο. Κι όμως είναι αστέρι. Το αγαπημένο μου. Με ακολουθεί σε όλη τη διαδρομή. Δεν παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. Οι άνθρωποι κάνουν πως δε με βλέπουν. Όταν με κοιτάξουν, κοιτάζουν αυτό που βλέπω με τόση επιμονή. Κοιτάζουν και αυτοί. Δεν καταλαβαίνουν. Δε βλέπουν τίποτα στον ουρανό. Γι αυτούς είναι απλά μέρα. Κατεβαίνω και μπαίνω στο μετρό. Το φεγγάρι έχει χαθεί. Κανένα γήινο στοιχείο. Ξαφνικά μένω μόνη. Είμαι μόνο εγώ Γη. Είμαι ποτάμι, είμαι φωτιά. Τώρα ξαφνικά όλα τα μάτια τους είναι πάνω μου. Αλλά πάλι δεν καταλαβαίνουν γιατί. Θα φταίει νομίζουν το στήθος μου. Θα φταίνε τα μεγάλα μου μάτια. Που να ήξεραν ότι είναι η συζήτηση με το φεγγάρι. Φτάνω στον προορισμό μου. Κάνω το περπάτημά μου να φαίνεται. Χώνω τα πέλματα μου στο ξεκίνημα της γης. Κι ας είναι πολύ πιο κάτω. Κι ας μη μυρίζω πουθενά το χώμα. Παλεύω με τις μυρωδιές της πόλης. Οι καλύτερες είναι αυτές των ανθρώπων. Μερικοί μυρίζουν άσχημα, μερικοί μυρίζουν γέλιο. Τους ακολουθώ. Τους κοιτάζω και το λέω με τα μάτια. Τους ρωτάω. Ο θεός εσένα τι σου ψιθύρισε; Θέλεις να κάνουμε έρωτα; Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν. Νομίζουν ότι είμαι τρελή. Μου γυρίζουν την πλάτη. Ή γυρνάνε το βλέμμα αλλού. Αλλά δεν ξέρουν ότι εγώ καταλαβαίνω ότι είναι πια δικοί μου. Ότι όσο βρίσκονται στην ακτίνα μου, θα είναι αιχμαλωτισμένοι. Κοιτάζω τα παιδιά. Κοιτάζω τους γέρους. Κοιτάζω αντρικά χέρια, γυναικεία στήθη, ακούω τις φωνές τους. Καμιά φορά μιλάνε υπερβολικά δυνατά. Καμιά φορά βάζουν βαριά αρώματα. Χάνουν το μέτρο. Αλλά όχι όπως εγώ. Είναι διαφορετικό. Πάω στο μπαρ. Μπορώ να μυρίσω ανάμεσα στο πόδια καθενός. Φυσικά δεν το γνωρίζουν. Κάθονται, μιλούν, κοιτάζονται, χορεύουν, σιγοτραγουδούν. Μου αρέσουν. Μου αρέσει εδώ. Όχι πάντα, αλλά τώρα μου αρέσει. Πηγαίνω στην τουαλέτα. Κατουράω ό,τι ρούφηξα από αυτούς. Τα αρώματά τους και τους χυμούς τους. Παίρνω άλλο αέρα. Γυρίζω και αρχίζω το ποτό μου. Αν είναι καθαρό με φτιάχνει. Αν είναι νοθευμένο, με μπερδεύει. Μεθάω όπως και να χει. Διαλέγω έναν, όχι απαραίτητα τον καλύτερο και φεύγω. Σε ξενοδοχεία, σε σπίτια, να μυρίσω καινούργιες μυρωδιές από κοντά. Από πολύ κοντά. Και να δοθώ. Όπως ξέρω να δίνομαι.