Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο με εύθυμες ιστορίες σε γλώσσα λημνιά, το αγαπημένο αντικείμενο στο οποίο εστιάζει στα βιβλία του ο κ. Τραγάρας.
«Στη μνήμη των ανθρώπων που μου μίλησαν με τη Λημνιά γλώσσα», αφιερώνει το βιβλίο του ο κ. Σταύρος και μέσα στις 219 σελίδες του, ξεδιπλώνεται η αυθεντικότητα της λημνιάς γλώσσας αλλά και η ευαισθησία του συγγραφέα και η λατρεία του για αυτό που ονομάζουμε ντοπιολαλιά.
Η ντοπιολαλιά, ποτέ δεν είναι απλώς, ένας άψυχος γλωσσικός ιδιωματισμός! Κουβαλάει πάντα, τα ήθη των ανθρώπων και την παράδοση των τόπων. Και καθώς φαίνεται, για πολλά χρόνια, με τρυφερότητα, σχεδόν μυσταγωγικά ο κ. Σταύρος συγκέντρωνε στα συρτάρια του γραφείου του και του μυαλού του, εκατοντάδες μικρές και μεγαλύτερες ιστορίες της Λήμνου, για τη Λήμνο, σε γλώσσα Λημνιά.
Ακριβώς από την ίδια φιλοσοφία, διαπνέονται και τα υπόλοιπα βιβλία του κ. Τραγάρα, τα οποία, αν υπήρχαν ευαίσθητα αντανακλαστικά στον τοπικό πολιτισμό και στοιχειώδης γνώση, θα έπρεπε με ευθύνη των αρμοδίων να βρίσκονται σε όλες τις βιβλιοθήκες των σχολείων της Λήμνου. Αρχικά.
Είναι τύχη να έχεις τέτοιους θεματοφύλακες της λαϊκής σου παράδοσης, και είναι δείγμα πολυεπίπεδης ένδειας να τους αγνοείς…
