Η ανακοίνωση αναφέρει:
Από αιώνων, σε τούτα εδώ τα χώματα, οι Έλληνες διδασκόμασταν την αξία του “ευ αγωνίζεσθαι”. Μεγάλο μέρος του πολιτισμού των προγόνων μας στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την φράση. Οι Ολυμπιακοί αγώνες, που ακόμα φωτίζουν τους σύγχρονους πολιτισμούς, αποτελούν λαμπρό παράδειγμα. Αν όμως είναι κάποιος πιο σχολαστικός, θα διακρίνει ότι αυτό το οποίο μνημόνευαν δεν ήταν το “αγωνίζεσθαι”, αλλά την διαφορά έκαναν εκείνα τα δυο γραμματάκια που σχημάτιζαν τη λέξη “ευ”. Διότι η πραγματική αρετή δεν ήταν η συμμετοχή στον αγώνα, αλλά η ουσία είναι η υποταγή της σκοπιμότητας και της πάση θυσία κατάκτησης της νίκης στην ιδέα του ίδιου του αγώνα, που διεξάγεται μεταξύ αντιπάλων με σεβασμό και αναγνώριση της αξίας του άλλου.
Αυτό ακριβώς διδάσκουμε και εμείς στα παιδιά μας στην ακριτική Λήμνο. Σε ένα νησί που πριν δυο χρόνια έζησε το θαύμα να έχει μια ομάδα στην μεγαλύτερη κατηγορία του πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης, κανείς δεν άφησε το όνειρο να σβήσει. Η ομάδα μας, ο Ήφαιστος αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και πλέον είναι περήφανη για το τμήμα υποδομών της. Σε ένα νησί που τα σύγχρονα γυμναστήρια είναι είδος πολυτελείας, που ο ανταγωνισμός δεν είναι στα υψηλότερα επίπεδα, που τα χρήματα δεν ρέουν άφθονα, που ακόμα και η συμμετοχή σε ένα περιφερειακό πρωτάθλημα αποτελεί αληθινό πονοκέφαλο, οι υπεύθυνοι της ομάδας κατάφεραν να δημιουργήσουν τμήματα υποδομών που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα αντίστοιχα μεγάλων ομάδων των αστικών κέντρων. Ποτέ όμως δεν ξεχάσαμε την σημασία του να αγωνίζεσαι χωρίς να παραδίδεσαι στο δέλεαρ της άνευ όρων νίκης. Γιατί όπως μας δίδασκε και ο Αλεξανδρινός Καβάφης, σοφότερο σε κάνει το ταξίδι και όχι Ιθάκη.
Μα τα παιδιά μας ξεπεράσαν και τον εαυτό τους. Κοίταξαν κατάματα τις υπόλοιπες ομάδες και φέτος μας έκαναν να ζούμε ένα ακόμα θαύμα. Σημειώνοντας στο εφηβικό πρωτάθλημα την μία νίκη μετά την άλλη και γεμίζοντας κάθε τόσο με φιλάθλους ένα κλειστό γήπεδο, κατάφεραν να τερματίσουν στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος του νομού. Τι ευτυχία!
Και εκεί αρχίσαν τα ευτράπελα. Κάποιοι, που δεν είναι παιδιά, που είναι ενήλικες, θεώρησαν πως μπορούν να μηχανεύονται τερτίπια για να στερήσουν από τα δικά μας παιδιά αυτό που τους ανήκε απόλυτα, αυτό που είχαν κερδίσει με τον ιδρώτα τους, την πρωτιά στο τοπικό πρωτάθλημα. Κάποιοι διανοήθηκαν πως μπορούν να γίνουν άλλου είδους δάσκαλοι. Πως μπορούν να διδάξουν στα δικά τους παιδιά πως δεν χρειάζεται να ανησυχούν αν ο αντίπαλος αποδειχθεί ανώτερος. Θα βρεθεί ένας τρόπος να τον υποτάξουν έστω και εκτός γηπέδου. Χάθηκε τελείως το “ευ”. Αυτοί οι “έξυπνοι” ενήλικες άραγε πόσο περήφανοι νιώθουν; Και όχι μόνο αυτό. Τι είναι αυτό που τους κάνει να νοιώθουν παντοδύναμοι; Δεν καταλαβαίνουν πως έτσι καταστρέφουν όχι μόνο τα δικά μας παιδιά, δείχνοντας τους πως μπορούν να τους στερήσουν αυτό που αξίζουν, αλλά και τα δικά τους, που τους μαθαίνουν πως δεν χρειάζεται να κοπιάσεις αλλά “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”;
Τώρα λοιπόν που τα δικά μας παιδιά ολοκλήρωσαν το δικό τους έργο, ήρθε η ώρα να αναλάβουμε δράση εμείς οι ενήλικες, εμείς που θέλουμε να θεωρούμε πως προστατεύουμε τις εφηβικές τους ψυχές. Αν θέλουμε να πάψουμε να νοιώθουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίες πρέπει να μην συμπεριφερόμαστε και έτσι. Κανείς δεν πρέπει να ησυχάσει μέχρι να δικαιωθούν οι κόποι αυτής της ομάδας. Ήρθε η ώρα να τους δείξουμε ότι δεν είμαστε οι “φτωχοί συγγενείς” κανενός!
Όπως το λέει και ο ύμνος της ομάδας μας:
“είμαι φωτιά, είμαι και πείσμα,
δεν έχω άκρες ούτε και βύσμα”
“εδώ είναι Λήμνος, δεν είναι αστεία,
εδώ είναι Κάστρο και Ηφαιστεία,
είναι λατρεία”