Εγώ αυτά μπορώ να κάνω. Να σε περιμένω με αγωνία σε αίθουσες αναμονής και μετά να ξαπλώνω δίπλα σου στον καναπέ και να σου μιλάω με τις ώρες για ανούσια πράγματα, για τότε που πήγα στην Κωνσταντινούπολη για να μείνω στην πανσιόν του Gegen die Wand και στο δωμάτιο υπήρχε ακόμα η αφίσα της Siouxsie ή για τότε που έφαγα τα βραστά αυγά που είχαν για διακόσμηση στο Deux Magots και ο σερβιτόρος με μάλωσε, για το πόσο ανυπόφορο μου είναι πια το Λονδίνο, για τα πρωινά με ομίχλη στο Δουβλίνο, για τα ταξίδια που έκανα τόσα χρόνια στην άκρη της Ευρώπης και ταξίδια που δεν έκανα ποτέ. Μετά να σχεδιάζουμε καινούργια ταξίδια κι εγώ να ντρέπομαι που πια δεν έχω μία, κάποτε όμως θα ταξιδέψουμε μαζί σε όλο τον κόσμο, μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα, που ξέρεις, και να σου λέω, να σου λέω, να περνούν οι μέρες της φρίκης, να περνούν τα πέτρινα χρόνια. Και να σου δίνω τους καταλόγους από τα μουσεία που έχω πάει, και να σου δίνω τα κόμικς μου που δεν τα χρειάζομαι πια, και να σου λέω ότι ο άνθρωπος ζει καλύτερα με λίγα, το σπίτι μου όλο είναι γεμάτο με βιβλία όμως έρχεται πόλεμος και στον πόλεμο δεν πολεμάς με λέξεις και ιδέες (εμείς όμως θα πολεμήσουμε με κόλλες και παιδικά ψαλιδάκια και σκισμένα χαρτάκια από εφημερίδες).
Γίνεται να είσαι ερωτευμένος όταν οι μπάτσοι βασανίζουν κόσμο δίπλα στα κρατητήρια; Μπορείς να είσαι χαρούμενος όταν κάπου έξω στο δρόμο οι φασίστες μαχαιρώνουν βασανισμένους; Δικαιούσαι να γελάς όταν όλα γύρω είναι μάταια και οι άνθρωποι τρώνε απ’ τα σκουπίδια; Όταν σου κόβεται η αναπνοή από το φόβο; Εγώ αυτό μπορώ να κάνω κι άλλο τρόπο να διώχνω την κακότητα δεν έχω, ώσπου να μας ζεστάνει η φωτιά που θα κάψει τα πάντα στο πέρασμα της το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί σου. Κι αν γι’ αυτό είμαι ένοχος, ας είμαι τουλάχιστον συνένοχος δικός σου!