Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Ιστορίες>>e-

banner roots

e-
07.02.2013 | 23:22

e-

Συντάκτρια:  Κυριακή Κατσάκη
Κατηγορία: Ιστορίες

Γράφει ο kapakapamoiris

Μερικές φορές απορώ με ανθρώπους που δεν ξέρω. Θυμώνω μαζί μου γιατί θυμώνω με e. Με τα περισσότερα απ’ αυτά, στην αληθινή μου ζωή δεν θα ‘θελα να διασταυρωθούν ούτε οι σκιές μας.

Γκρι, μωβ, λερί, τέτοιο ουρανό σου περιγράφω έξω απ το παράθυρο.Χάλι μαύρο, άπλυτος ουρανός, βρωμιάρης, λέτσος.Κάποτε μου άρεσε να τον βλέπω σε εξώφυλλα από δισκάκια, που είναι χωμένα πίσω πίσω στα ράφια εδώ και χρόνια. Ηeaven up here, αν σου λέει κάτι. Σήμερα μόνο ήλιο θέλω, γερνάω. Σίγουρα γερνάω.

Κρυώνω και είμαι κουρασμένος.Όλη την περασμένη βδομάδα -κι αυτήν – την έβγαλα χαπακωμενος.

Είμαι ένα κλικ πριν το κρακ. Και θα είναι μεγάλο κρακ, θα το ακούσω πριν καν έρθει. Θα δω τις μελανιές.

(άθλια και θλιβερή προσπάθεια να με πείσω να μην αρχίσω γυμναστήριο)

 

Θέλω να αγοράσω ένα παλιό βανάκι VW. Και να μπω να κάνω ταξίδια μέσα του, ας είναι και παρκαρισμένο. Το πάν -λέγαν οι σοφοί- είναι να μη ξέρεις πού θα σε βγάλει το επόμενο πρωί. Όταν η αμόλυβδη είχε πενήντα δραχμές το γαλόνι, τέτοιας λογής σοφία την παίζω κι εγώ στα δάχτυλα.

Ξεκίνησα τον Νοέμβριο να διαβάζω -ξανά- τη «Μεγάλη Πλατεία» του Μπακόλα. Τελικά είναι πάρα πολύ μεγάλη πλατεία, τύφλα να ΄χει η Τιενανμέν, ούτε στα πρώτα τραπεζάκια κατόρθωσα να φτάσω και κοντεύει να μπει η άνοιξη.

Μουσικές ακούω μια φορά κάθε δέκα, δεκαπέντε μέρες. Όπως πηγαίναν οι παλιοί στις πουτάνες, για να ξεχαρμανιάσουν. Πως κατάντησα έτσι εγώ…

Υποθέτω, διόλου βάσιμα, πως το καλοκαίρι θα αποφασίσει να με καταδεχτεί και φέτος. Αν και με τους περισσότερους της ράτσας μου δεν θα ΄θελε να διασταυρωθεί ούτε καν στις τριανταμία Αυγούστου λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Φυσικά τα blogs πέθαναν. Και είναι απόλαυση να ορνιθοσκαλίζεις, όταν κάνεις κέφι, ο,τι σου κατέβει, πάνω στα βρωμομάρμαρα. Oύτε ο από κάτω θα ενοχληθεί, ούτε οι περαστικοί θα γυρίσουν κεφάλι. Από ψευτοφαντάσματα βρώμισε  ο τόπος. Κάποτε έλεγα κι ένα «α!» διαβάζοντας αλλωνών μάρμαρα. Τώρα, εννιά φορές στις δέκα, ανάβω ένα κεράκι και τέλος. Δεν φταίνε οι άλλοι, μου σώθηκαν όμως τα «α!».

Κάποια στιγμή να το πάρω απόφαση πως άδικα μεγαλοπιάνομαι. Το μόνο κρακ που μπορεί να ακουστεί, θα είναι από τη μέση μου. Αν ξεχάσω τη ζώνη, τη μέρα που θα βγάζω ένα ένα τα φυτά ξανά στο μπαλκόνι.

Με μερικούς από τους  e που ποτέ δεν ήταν -εξ αρχής- e , θα διασταυρωθούμε κάποια στιγμή στην αληθινή ζωή και θα πιούμε τσίπουρα, μπίρες, καφέδες, κρασιά, γουίσκια, κώνειο, ο,τι. Μπας και ξαναζωντανέψουν τα χαμένα «α!»

——-


Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το

stenos400x400