Τον είχα δει πρώτη φορά σε συναυλία διαμαρτυρίας. Μαθήτρια εγώ ακόμη, στην τελευταία τάξη, εκείνος εκπαιδευτικός. Ούτε που ήξερα ποιος και τι. Είδα έναν με ωραίο παράστημα μπροστά μου να γυρνάει πίσω σαν κάτι να ψάχνει. Έπεσε το βλέμμα του πάνω μου, γύρισε πάλι μπροστά. Ξαναγύρισε αμέσως και με κοίταξε. Μετά ξανά κάρφωμα, αλλά αυτή τη φορά μου χαμογέλασε. Coup de foudre.
Τον είδα καιρό μετά, τυχαία στο προαύλιο του λυκείου. Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό και τον ακολούθησα σαν υπνωτισμένη. Ώστε δίδασκε κάποιες ώρες στο λύκειο, σε άλλη τάξη προφανώς, και ούτε που τον είχα προσέξει. Ήμαστε πολύ μεγάλο σχολείο. Ίσως γι' αυτό. Μας συνόδευσε στην πενταήμερη. Έλιωνα από πόθο. Ούτε ένα πορνό δεν είχα δει ως τότε και ίσως γι' αυτό μπορούσα να λιποθυμήσω μόνο με ένα άγγιγμά του. Δε φανταζόμουν ακροβατικά κόλπα και περίτεχνα φιλιά.
Τον πολιόρκησα καιρό. Αιώνας μου είχε φανεί. Αλλά χρυσός αιώνας. Ποιήματα και ολιγόλογα παραμύθια με σκίτσα αυτοσχέδια και συρραμένα με κλωστή, κασέτες χειροποίητες, μελίρρυτα, χαριτωμένα οργίλα και με χιούμορ γράμματα και σημειώματα, λουλούδια και μια φορά μια πασχαλίτσα σε φάκελο διάτρητο, να παίρνει αέρα. Όλα κάτω από τη σχισμή της σιδερένιας ετοιμόρροπης πόρτας του. Ο καλός μου. Που με αγάπησε τόσο αλλά που πρόφτασε και γεννήθηκε τόσα χρόνια πριν από μένα. Αχ, βρε μωρό μου αυτή η βιασύνη σου.
Κάποτε, γύρω στα είκοσί μου μεταξύ σοβαρού και αστείου συζητούσαμε να ζήσουμε μαζί. Είχαμε διαλέξει τη Σάμο. Θα έπαιρνε το ποδήλατό του, κι εγώ ένα και θα τριγυρνούσαμε στο νησί. Θα ζούσαμε σε μια μονοκατοικία με αυλή και θα είχαμε πολλές γάτες. Θα κάναμε και μια κόρη. Γιο είχε ήδη. Από τον πρώτο του γάμο. Σήμερα μου φαίνεται τόσο θλιβερό το σενάριο. Θα τον είχα βαρεθεί. Είχε απίστευτες αγκυλώσεις, που ανακάλυψα με τα χρόνια.
Τώρα πια σκέφτομαι πώς θα μου φαινόταν αν μάθαινα πως η κόρη μου ερωτεύτηκε στα δεκαοχτώ της έναν σαραντάρη. Η δική μου η μανούλα είχε σοκαριστεί όταν το έμαθε. Θα πρέπει να ήταν το μοναδικό πρόβλημα που της παρουσίασα ως έφηβος, με εξαίρεση τότε που είχα πάρει μέρος στις καταλήψεις και που ως μέλος της συντονιστικής επιτροπής είχα δεχτεί απειλητικά τηλεφωνήματα από τον δ/ντή του γυμνασίου, χρόνια πριν γνωρίσω τον πρώτο μεγάλο έρωτα, ότι θα μας καταγγείλει στον Εισαγγελέα για φθορές στο κτίριο. Τίποτα δε μετάνιωσα.
Αν δεν είχε συμβεί αυτό κι εκείνο και το άλλο, εγώ δεν θα ήμουν σήμερα αυτό, εκείνο και το άλλο. Κι εγώ αυτό που έγινα το αγαπάω. Και το μισώ. Εξίσου. Όπως κάθε μου έρωτα. Δεν καταστράφηκα τελικά. Τσάμπα αγωνιούσαν όσοι με νοιάζονταν. Μόνο ο εαυτός μου θα μπορούσε να με καταστρέψει. Αλλά απ' αυτόν καμία μαμά δε μπορεί να σε προστατεύσει. Τώρα πια σκέφτομαι πως τους συγκλονιστικούς έρωτες δεν μπορεί και δεν πρέπει κανένας να εμποδίσει. Τώρα πια σκέφτομαι πως ενώ ξεκινάς να αφηγείσαι σε συνθήκες ζόφου για τον μεγάλο σου έρωτα, για πράγματα δηλαδή που πια δεν πουλάνε, τελικά καταλήγεις να μιλάς για τους μικροαστικούς προβληματισμούς και τον εαυτούλη σου. Αλλά γι' αυτή την καταστροφή, τη μικροαστίλα και το υπερμεγέθες εγώ σου, κανένας απ' όσους σε νοιάζονται δεν αγωνιά τι θα απογίνει.
