Κι όταν τα επιστρέφεις άπλυτα στον νεροχύτη, σαν εκείνο το μανίκι. Ξανά.
Ένα χαμόγελο κι ένα “συγνώμη” κι ανοίγεις δρόμο μέσα στον συνωστισμό όσων κρατιούνται στις χειρολαβές για να προλάβεις να κατέβεις. Στην δική σου στάση.
O δεύτερος καφές ανήκει στους θεατές, όπως το έργο όταν πια φύγει για πάντα από τα χέρια και τα μάτια του ζωγράφου.
“Αν και φτιάχνω τοπία, υπάρχουν πάντα μέσα τους ίχνη προσώπων”. Vincent Van Gogh