Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Ιστορίες

banner roots

Ιστορίες

04.01.2016 | 18:19

Οι Καλικάτζαροι είναι γνωστοί ως τα κακά πλάσματα που εμφανίζονται τα Χριστούγεννα. Μερικοί πιστεύουν ότι είναι πνεύματα, άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι είναι παράξενα, μαλλιαρά όντα που τρυπώνουν στα σπίτια από τις καμινάδες. Τις νύκτες πηγαίνουν και κλέβουν τα φαγητά που βρίσκουν και πιο πολύ τα σύκα γιατί τους αρέσουν πολύ. Όταν τελειώσουν το φαγητό τους αρχίζουν να χορεύουν.

28.12.2015 | 18:12

Αυτή είναι η συγκινητική ταινία του Θοδωρή Παπαδουλάκη με τον τίτλο "Επισκέπτες".

22.11.2015 | 13:35

Γράφει το Καραντί

Είμαι σε μια πόλη που δεν έχει πατζούρια, γιατί ο ήλιος βγαίνει σπάνια και οι άνθρωποι τον έχουν ανάγκη. Και σκέφτομαι μήπως εμείς έχουμε παρασυνηθίσει στον ήλιο και στο φως και δεν του δίνουμε την αξία που του πρέπει.

19.11.2015 | 20:00

της Ιωάννας Νικόλ Πέτρου | PillowFights

Ο ήλιος και το φεγγάρι, οι δυο αιώνιοι ανταγωνιστές κι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, είπαν να βάλουν λίγο στην άκρη τις διαφορές τους και να σπάσουν για λίγο τη ρουτίνα τους. Είπαν, λοιπόν, ν’ αλλάξουν ρόλους και να πάρει ο ένας τη θέση του άλλου. Και μαζί τους κι όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες που παύουν πλέον να ελέγχονται απ’ το αυστηρό βλέμμα της μέρας και γίνονται ένα «με της νύχτας τα σαγηνευτικά και μυστηριώδη μάτια».

18.11.2015 | 20:15

της Κατερίνα Καλή | PillowFights

Έχω βαρεθεί να διαβάζω για Ελληνίδες μάνες και τους κανακάρηδές τους. Εντάξει, το καταλάβαμε, το εμπεδώσαμε. Η Ελληνίδα μάνα δε θα αφήσει ποτέ - ή σχεδόν ποτέ έστω - το γιόκα της να αγιάσει. Μονίμως όλες θα τις ξινίζουν και καμιά δε θα είναι άξια για τον πρίγκιπά της.

25.10.2015 | 15:51

Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιανό | Lifo

Το φως στην οροφή ενός αεροδρομίου στις 10 το πρωί μου θύμισε τη μέρα που η βάρκα «Αγγέλικα» έφτασε θριαμβικά στον κόλπο της «Ομπρέλας». Έσερνε πίσω της έναν πελώριο ξιφία και ο ψαράς Βασιλάκης αλάλαζε.

19.10.2015 | 16:20

της Ξένιας Κουναλάκη | Amagi

Το πρώτο πράγμα που είδα από εκείνη ήταν ο πισινός της. Ήταν κόκκινος, ροδαλός και ολίγον παχουλός, αν αναλογιστεί κανείς ότι ολόκληρη ζύγιζε μόλις 3.350 γραμμάρια. Είχα μια τρελή παρόρμηση να της τον δαγκώσω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα το εκτιμούσε ούτε ο γιατρός, ούτε η ίδια, που έκλαιγε ήδη γοερά. Είχα σκεφτεί διάφορα ονόματα, κυρίως από κόμικς του Μανάρα —Ντρούνα, Μπλανς, τέτοια—, αλλά τελικώς πρυτάνευσε η λογική και βαφτίστηκε απλώς Μανουέλα (ούτως ή άλλως, η γενιά της παραμένει ανέκφραστη στο άκουσμα αυτού του ονόματος).

14.09.2015 | 13:27

έλα να μιλήσουμε για την απώλεια.

για τις άδειες μέρες που κλείνεσαι στο καβούκι σου και περιμένεις να περάσουν.

για τη λύπη που κρύβεις σε χαμόγελα.

για τον πόνο που δεν μπορείς να μοιραστείς γιατί τον θες, έστω αυτόν, δικό σου.

06.09.2015 | 14:51

Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ | Lifo.gr

Το 2008 η Πατ Καβάνο, σύζυγος του Τζούλιαν Μπαρνς πεθαίνει από καρκίνο. Ο Μπαρνς και η Καβάνο ήταν παντρεμένοι για 30 χρόνια.

Από τον θάνατό της μέχρι σήμερα ο Μπαρνς έγραψε το 'Ένα κάποιο τέλος", το οποίο απέσπασε και το Βραβείο Booker του 2011, ενώ πέρυσι κυκλοφόρησε το «Τρία επίπεδα της ζωής» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Συχνά αποκαλούν τον Μπαρνς «ασύγκριτο μάγο της καρδιάς».

03.09.2015 | 13:14

Τακτοποιούσα πριν μέρες, κάτι παλιές φωτογραφίες. Ξεχώρισα τρεις των παιδιών.

Ο Ν., 3 χρονών στα Κύθηρα.

Έχουμε βγει απ' τη θάλασσα και πριν του φορέσω το στεγνό μαγιό, ξεφεύγει κι αρχίζει να τρέχει στη γραμμή που σκάει το κύμα. Κάνει ζικ ζακ, ξεφωνίζει, δραπετεύει απ' τα ρούχα, τη φροντίδα, την επιτήρηση.

Τον φωτογραφίζουμε γυμνό κι ευτυχισμένο ν' απομακρύνεται χοροπηδώντας.

Δυο χρόνια μετά, ο Α. στο Ελαφονήσι.

Ενός έτους, μουλιάζει ξαπλωμένος ανάσκελα στα τυρκουάζ νερά μ' ένα χαμόγελο χωρίς δόντια κι επιτήδευση. Χωρίς μπρατσάκια επίσης. Κολύμπαγε από μηνών.

stenos400x400