Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Ιστορίες

banner roots

Ιστορίες

09.01.2013 | 03:05

Από το taxamenaepeisodia.wordpress.com

Καμμιά φορά οι γιορτές ξεκινούν όταν σβήσουν τα φώτα.

Σηκώνεσαι το πρωί, μετά την αναγκαστική κραιπάλη που σε βοήθησε να αντέξεις άλλο ένα ρεβεγιόν, και φτιάχνεις μια κούπα από εκείνον τον καφέ που δεν πίνεται. Βγάζεις από την ντουλάπα την παλιά σχολική σου τσάντα, πετάς μέσα δύο τζιν και τρία πουκάμισα και κατεβαίνεις στο λιμάνι. Το πλοίο έχει ήδη κλείσει την είσοδο για τους επιβάτες κι εσύ τρέχεις να μπεις από το γκαράζ μαζί με το τελευταίο φορτηγό, είναι πάντα αυτή η τελευταία στιγμή που μας σώζει. Τις ατέλειωτες ώρες της αναμονής στο κατάστρωμα κοιτάς τα περιγράμματα των νησιών που αφήνεις πίσω, τις άσπρες κουκκίδες στην κορυφή και τους γαλάζιους τρούλους, όλα μοιάζουν μικρά όταν παρεμβάλλεται η θάλασσα.

09.01.2013 | 02:53

παπάρια, τι να τα κάνεις αυτά;

09.01.2013 | 02:38

και να καπνίζω.

08.01.2013 | 02:40

Γράφει ο kapakapamoiris

Απόπειρα γραφής μετά από κανονική δόση λεξοτανίλ -6ρι mg- είναι μάταιος κόπος. Χειρότερα ήταν με τα εικοσάρια Ladose, κι ας έκανα χειλιτζίκια και τα ‘κοβα μισά. Τότε έγραφα μόνο για ο,τι τέλειωνε σε -ματα. Αίματα, ψέματα, σπέρματα, κυρίως ψέματα. Με κορόιδευα αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Μάρτυρας να με καταδώσει δεν υπήρχε κι όταν υπήρχε δεν διάβαζε.

Με τα λεξοτανίλ θέλεις μόνο να κοιμάσαι. Κι όταν ξυπνάς, ότι και να ΄χεις αντικρίσει μεταξύ του πρώτου και του δέκατου REM, σε αφήνει αδιάφορο. Δεν θέλεις να γράψεις γι’ «αυτό». Ούτε λέξη. Δάχτυλα μακριά από πλήκτρα. Αν «αυτό» είναι γυναίκα, θες να φιλήσεις το λαιμό της, να χώσεις τα χέρια σου μέσα στη μπλούζα της, και μετά να χαϊδεύεις το λαιμό της και να φιλάς τα στήθη της. Προσπαθώντας να μην αφήσεις παραπονεμένο κανένα από τα δυο. «Εδώ, έλα ξανά, δεν το φρόντισες αρκετά αυτό, θέλει να το πονέσεις κι άλλο». Αυτό θες, άρωμα, γεύση, μελανιά γυναίκας κι όχι caps lock και enter και save as.

03.01.2013 | 22:37

Τις τελευταίες στιγμές και τούτου του χρόνου, τα δελτία των ειδήσεων συντηρούν την απελπισία με αυτές τις μικρές μα αποτελεσματικές δοσολογίες των πέντε λεπτών, στα τακτικά διαστήματα των τριών-τεσσάρων φορών την ημέρα. Η υπολογιστική σκέψη διακόπτεται όταν στο ενδιάμεσο οι διαφημίσεις υπενθυμίζουν ότι μόνο αν αγοράσεις το προϊόν τους για να το δωρίσεις μπορείς να προσφέρεις στον άλλο την ευτυχία. Και έτσι αυτή την ώρα του απολογισμού συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις να αγοράσεις και μαθαίνεις ότι αυτό σε κάνει ανίκανο του να προσφέρεις την ευτυχία στον άλλο.

02.01.2013 | 16:36

Από τα taxamenaepeisodia.wordpress.com

Ο 12χρονος ανηψιός μου έγραψε το πρώτο του παραμύθι, πήρε το πρώτο βραβείο στο φεστιβάλ του δήμου και όλοι στην οικογένεια φουσκώσαμε από υπερηφάνια. Ας μπει το 2013 με ένα παραμύθι, μήπως και το ξεγελάσουμε.

01.01.2013 | 16:42

Από το costinho

στην Ουρανία, στον Θόδωρο, στον Κώστα, στους μεγάλους απόντες στη νιμαντζγόζ, στους παρθενώνες, στους μικρούς παρόντες σ'εκείνον που μάθαινε στον άλλον μπουζούκι

 

Πέρσι, τέτοιον καιρό τέτοιες μέρες, θυμάμαι το κρύο στα γυρίσματα της Άλλης Θάλασσας, στη Σολωμού στα Εξάρχεια, έξω από το γραφείο του Τεό. Είχα σταθεί σαν σε ναό και παρακολουθούσα ευλαβικά· την κάθε κίνησή του, τις μικρές κινήσεις όλων που θα έφτιαχναν μια μεγάλη ιστορία· την Ιστορία. Την τελευταία άλλη θάλασσα, που δεν βρήκε λιμάνι. Και πρόσθεσε άλλη μια στην εδώ θάλασσα των ματαιώσεων.

31.12.2012 | 15:40

Από το silentcrossing.wordpress.com

Γιατί τρέχουν οι αγιοβασίληδες; Δεν ξέρω και δεν με πολυνοιάζει να μάθω, πάντως είναι πολλοί, είναι χιλιάδες, χίλιοι πεντακόσιοι αγιοβασίληδες έχουν περικυκλώσει την πόλη σαν σκηνικό σπλάτερ μπι μούβι και τρέχουν τρέχουν, ούτε κι αυτοί ξέρουν που πάνε, πίνουν μπύρες και καπνίζουν και τα μάγουλα τους είναι ροδισμένα από τη χριστουγεννιάτικη ευτυχία, στους δρόμους αντηχεί ένα συγχρονισμένο και μεταλλικό χοχοχο. Μαζεύουν χρήματα για κάποιο φιλανθρωπικό σκοπό, δεν κατάλαβα ακριβώς, κι αυτό τους καθιστά συμπαθητικούς στη συνείδηση των υπόλοιπων περαστικών, εμένα πάντως με έχει κατακλύσει ένα περίεργο αίσθημα φόβου. Οι αγιοβασίληδες συνεχίζουν να τρέχουν, που πάνε ούτε κι αυτοί ξέρουν, τους προσπερνάω βιαστικά για να συνεχίσω τις δουλειές μου που πια έχουν ένα και μοναδικό στόχο, την οικονομική εξυπηρέτηση των αναγκών του κράτους. Κι αυτοί τρέχουν ακόμα. Καταλήγουν σε ένα μεγάλο αίθριο, εγώ θέλω να απομονωθώ σε κάποιο σκοτεινό μπαρ, να πίνω κονιάκ μόνος σε μια μπάρα και να ακούω Tom Waits, θέλω να τελειώνουν επιτέλους αυτές οι άνοστες γιορτές να περάσει ο χρόνος να πάω εκεί που αγαπώ.

31.12.2012 | 15:22

Η ξύλινη βάση τραντάζεται λίγο κάθε φορά από την πίεση του χεριού, μα ακόμη σου επιτρέπει να γράψεις. Για να θυμηθείς. Έγκαιρα. 

Κόβω προσεκτικά το υπερμεγέθες, απειλητικό, 2 0 1 3 του εξωφύλλου και προσπαθώ στην πίσω άσπρη πλευρά  να σκιτσάρω όσα συγκράτησα από το σώμα  της γυναίκας που πριν λίγη ώρα με κοίταξε με συστολή κι έβαλε προστατευτικά τα χέρια στο στήθος της όταν είπα “βγάλτε τα ρούχα σας”.  ”Χρόνος..” είπε κι έσταξε το κινίνο του γέλιου της, έβαψε το λευκό σεντόνι. “Χρόνος.. Τίποτα δεν αφήνει όρθιο”. Ποτέ.

30.12.2012 | 19:49

Γράφει ο kapakapamoiris

Αυτή είναι μια φωτογραφία της πόλης μου, σκεπασμένης απ’ τη μια γωνιά ως την άλλη -δεν απέχουν δα και πολύ, ένα άφιλτρο τσιγάρο δρόμος είναι οι γωνιές της- με ένα λερωμένο σύννεφο. Κάπνα απ’ τις σόμπες και τα τζάκια. Τρυπώνει παντού. Δεν τολμάς ν’ απλώσεις ρούχο έξω, τσάμπα τα μαλακτικά και τα αρώματα και τα χρωματιστά μανταλάκια. Βγαίνεις στο μπαλκόνι για ένα λεπτό, να φέρεις τρεις πατάτες κι ένα κρεμμύδι μέσα και κουβαλάς πάνω σου τη μυρωδιά από στάχτη και αποκαḯδια.

stenos400x400