Ιστορίες
Από το theThreeWishe's Blog
Χτες άργησα να κοιμηθώ. Η Ουκρανή με τον Αλβανό είχαν όρεξη. Το γλέντησαν μέχρι πρωίας. Στριφογύριζα στο κρεβάτι με τη δισκογραφία των σκύλων να παίζει στο φουλ. Όχι επειδή με ενοχλούσαν οι γείτονες. Από αυτιστική διακριτικότητα, ίσως και λίγη ζήλεια. Απορώ πώς δεν μου έκανε παρατήρηση για το θόρυβο η δεσποινίς Κουλίτσα. Και πώς δεν χτύπησε και σ’ αυτούς, η σεμνότυφη. Μπορεί να μην άντεξε καν τη σκέψη πως θα έπρεπε να τους κοιτάξει στα μάτια. Μου αρέσει που οι γείτονές μου ευχαριστιούνται τον έρωτα. Είναι μια νησίδα φυσιολογικότητας σε μια μικροκοινωνία ανέραστων υποκριτών. Με ενθαρρύνουν.
Από το kospanti
«Πολύ θα ήθελα να μάθω νέα σου … πως τα περνάς;»
«Όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία. Σκέπτομαι πως μπορεί να σε κρατήσω γυμνή απάνω μου και όλα χάνουνται, όπου και να βρίσκομαι, ό,τι και να κάνω. Είναι αστείο κάποτε να βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν υπνοβάτη ή σαν έναν τυφλό που σε ψάχνει με τις παλάμες απλωμένες και με τα μάτια κλειστά. Είμαι ελεεινά καυλωμένος, χρυσό, και δε σκέπτομαι τίποτε άλλο παρά πώς να σε γαμήσω ατέλειωτα μια ολόκληρη νύχτα. Και δεν μπορώ να σου γράψω αλλιώς.»*
Γράφει ο kapakapamoiris
Θυμάσαι τον γραφικό σου χαρακτήρα;
Λίγα πράγματα. Ελάχιστα. Τον συναντάω όλο και πιο σπάνια σε τίποτε ποστ-ιτ πάνω στα ντουλάπια της κουζίνας, στο ψυγείο, στα πλαϊνά του απορροφητήρα. Να παίρνει λίγο χρώμα το σπίτι.
Τον νοσταλγείς;
Γράφει το ποτρατίφ
Όταν άνοιξα κι εγώ μετά από καιρό την τηλεόραση για να δω σε ζωντανή μετάδοση να γίνεται πάλι μαύρη η οθόνη της τηλεόρασης λες και είναι σβηστή, σκέφτηκα ότι η ΕΡΤ έκλεισε και έχασαν τις δουλειές τους δυόμιση χιλιάδες άτομα. Αν και δεν ξέρω κανέναν που να δουλεύει στην ΕΡΤ, γνωρίζω πολύ καλά πώς είναι να σε απολύουν. Όμως μέχρι εκεί.
Από το Silentcrossing's Blog
Την Άνοιξη οι βιβλιοθήκες γίνονται νεκροταφεία-εκεί κείνται όσοι δεν επέζησαν από αυτή. Όσοι δεν σήκωσαν κεφάλι στη ζωή, όσοι δεν πλανήθηκαν από τα χάδια της τρέφουν την αγωνία τους σκυμμένοι πάνω στα βιβλία: νικιέται ο χρόνος; Η Άνοιξη είναι μια βιβλιοθήκη, ανθισμένες γύρω της οι ζωές των ανθρώπων, ο έρωτας και ο θάνατος, η ανθοφορία και η φθορά. Η βιβλιοθήκη είναι μια σειρά ανοιξιάτικα πτώματα, ανοίξεις που έκλεισαν την πόρτα και πετάξαν το κλειδί στο χάος.
Γράφει ο kapakapamoiris
Λένε -αυτοί που κάναν την έρευνα- ότι μόνον εκείνοι που ζουν στριμωγμένοι ανάμεσα στον Ατλαντικό και τη χώρα του Ναδάλ μας ξεπερνάνε στην απαισιοδοξία. Κάτι σαν μια άτυπη ρεβάνς του Ντα Λουζ, σκέφτομαι. Μάλλον όψιμη και περιττή, σε καμιά τροπαιοθήκη δεν θα ‘νιωθε βολικά τέτοια πρωτιά.
Γράφει η Βασιλική Παραπούλη
Οι τελευταίες δυο εβδομάδες στο Μπαθ δεν περνούσαν με τίποτα. Μου φαίνονταν πραγματικά ατελείωτες. Ανυπομονούσα να ξημερώσει η μέρα που θα έπαιρνα το τρένο για να πάω για τελευταία φορά, επί του παρόντος, στο Paddington, και να πάρω το Heathrow Express για το αεροδρόμιο. Είχα ετοιμάσει τη μία από τις δυο βαλίτσες, μια εβδομάδα πριν!
Γράφει το kospanti
Ήμασταν και γαμώ τα ζευγάρια. Τα είχαμε όλα έτοιμα, στο χέρι. Νοικιάζαμε ένα μικρό ωραίο δυάρι. Φυσικά το πλήρωνε η οικογένειά της. Νέοι και ερωτευμένοι. Πώς να ξέρουμε τι πόλεμος γινόταν έξω από τα πενήντα τετραγωνικά μας; Το παίζαμε καλλιτέχνες. Εκείνη έφτιαχνε κολάζ, κοσμήματα, χειροτεχνίες γενικά. Εγώ είχα μετατρέψει το μικρό αποθηκάκι σε γραφείο. «Αυτή θα είναι η «καβάτζα» σου». Έτσι βάφτισε τον μικρό μου χώρο κι έλεγε «εδώ το υπέροχο μυαλό σου θα κατεβάζει ιδέες στο χαρτί». Έπειτα με φιλούσε.
Από το gasireu
(Πέτρινα Χρόνια) Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν ζεστό και στιγματίστηκε από τα Ιουλιανά. Την είδε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Εκεί γνωρίστηκαν. Μόλις είχε χωρίσει από ένα αγόρι, που της είχε πει ξεκάθαρα, ότι δεν υπάρχει καμία προοπτική γάμου. Κάποιου είδους βεντέτα, ισχυριζόταν, τον έκανε να κρύβεται στην πρωτεύουσα. Μπορεί και να έλεγε αλήθεια. Ύστερα, επί χούντας, δόκιμος αξιωματικός στο Ναυτικό. Κάθε μεσημέρι τον έπαιρνε μετά τη δουλειά από το Α2 στην Κλαυθμώνος. Παρακολούθηση των ρωσικών υποβρυχίων. Η θέση απαιτούσε αψεγάδιαστο, πεντακάθαρο, δεξιό φάκελο. Δεν ήταν μια θέση για άτομα αμφίβολης πολιτικής τοποθέτησης. Αυτή είχε φάκελο, για ανόητους λόγους, που με κόπο κατάφερε ένας ενωμοτάρχης, παλιός οικογενειακός φίλος, να καθαρίσει.
