Στη νέα διοίκηση , για μια τετραετή θητεία , εκτός από την δρ. Τζένκινς , συμμετέχουν η τηλεοπτική παρουσιάστρια και συγγραφέας Κλαούντια Γουίνκλμαν, ο λόρδος Φινκελστάιν, βασικός συντάκτης των Times και οποίος είχε διατελέσει σύμβουλος του πρωθυπουργού Τζον Μέιτζορ, ο ιστορικός και podcaster Τομ Χόλαντ και η πρώην παρουσιάστρια ραδιοφωνικών ειδήσεων του BBC Μάρθα Κέρνι. Πρόεδρος των “διαχειριστών” (trustees) του Βρετανικού Μουσείου είναι ο Τζορτζ Όσμπορν, ο πρώην συντηρητικός υπουργός Οικονομικών.
Η Τζένκινς ισχυρίζεται ότι το Βρετανικό Μουσείο είναι το σωστό μέρος για τη διατήρηση των Μαρμάρων, προτείνοντας ότι η τρέχουσα τοποθεσία τους επιτρέπει να αποτελέσουν μέρος μιας ευρύτερης αφήγησης για την παγκόσμια ιστορία και τον πολιτισμό. Αυτή η άποψη είναι μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης σχετικά με την πολιτιστική κληρονομιά και την ηθική των μουσειακών συλλογών, ιδιαίτερα σε σχέση με αντικείμενα που αποκτήθηκαν κατά τις περιόδους του ιμπεριαλισμού και της αποικιακής επέκτασης.
Η θέση της Τζένκινς είναι ότι η εκπαιδευτική αξία και η προσβασιμότητα τέτοιων αντικειμένων μπορεί να μεγιστοποιηθεί στην τρέχουσα τοποθεσία τους στο Βρετανικό Μουσείο. Υποστηρίζει ότι η μετακίνησή τους θα μπορούσε να μειώσει την ικανότητά τους να συμβάλλουν σε μια παγκόσμια κατανόηση της πολιτιστικής ιστορίας. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης συζήτησης για τον ρόλο των μουσείων στην κοινωνία και τις ευθύνες που έχουν σε σχέση με τα αντικείμενα που φιλοξενούν, ιδιαίτερα αυτά που αποκτήθηκαν υπό αμφισβητούμενες συνθήκες.
Για μια πιο λεπτομερή εξέταση των απόψεων της Τζένκινς και της συνεχιζόμενης συζήτησης γύρω από πολιτιστικά αντικείμενα όπως τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, ίσως να θα ήταν χρήσιμο οι ενδιαφερόμενοι να ανατρέξουν στο βιβλίο της, "Keeping Their Marbles: How the Treasures of the Past Ended Up in Museums and Why They Should Stay There,", London 2016 , όπου επεκτείνεται σε αυτά τα θέματα.
Κύρια σημεία των επιχειρημάτων της Τζένκινς:
Ιστορικό πλαίσιο και απόκτηση: Η Τζένκινς συζητά το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο αποκτήθηκαν πολλά αντικείμενα κατά τη διάρκεια των περιόδων της βρετανικής αυτοκρατορίας και της αποικιακής επέκτασης. Υποστηρίζει ότι αυτές οι συλλογές στο Βρετανικό Μουσείο συχνά δημιουργήθηκαν υπό συνθήκες που ήταν τυπικές για την εποχή τους, και ενώ μερικές φορές ήταν αμφιλεγόμενες, αποτελούσαν νόμιμες και αναγνωρισμένες πρακτικές της εποχής τους.
Παγκόσμια αξία: Τονίζει την οικουμενική αξία της διατήρησης των αντικειμένων σε μουσεία όπως το Βρετανικό Μουσείο, όπου μπορούν να αποτελέσουν μέρος μιας αφήγησης που εκτείνεται σε παγκόσμιους πολιτισμούς και ιστορίες. Η Τζένκινς υποστηρίζει ότι τα ιδρύματα αυτά είναι σε θέση να παρέχουν καλύτερη φροντίδα και πρόσβαση στα αντικείμενα, επιτρέποντάς τους να εκτιμηθούν από ένα πιο διεθνές κοινό.
Εκπαιδευτικός ρόλος: Το βιβλίο υπογραμμίζει τον εκπαιδευτικό ρόλο των μουσείων στην προώθηση της κατανόησης και του διαλόγου για τους παγκόσμιους πολιτισμούς. Ο Τζένκινς υπογραμμίζει ότι τα μουσεία μπορούν να λειτουργήσουν ως χώροι μάθησης και εμπλοκής, προσφέροντας γνώσεις σχετικά με τη διασύνδεση των ανθρώπινων κοινωνιών.
Επιχειρήματα κατά του επαναπατρισμού: Η Τζένκινς είναι επιφυλακτική απέναντι στις αυξανόμενες εκκλήσεις για επαναπατρισμό, τις οποίες θεωρεί συχνά πολιτικά υποκινούμενες και δυνητικά επιζήμιες για την εκπαιδευτική και πολιτιστική αποστολή των μουσείων. Υποστηρίζει ότι ο επαναπατρισμός μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω εθνικιστικό κατακερματισμό και μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τα τεχνουργήματα να είναι λιγότερο προσιτά στον κόσμο γενικότερα.
Προστασία και διατήρηση: Ένα άλλο σημείο κλειδί είναι η ικανότητα των δυτικών μουσείων να προστατεύουν και να συντηρούν τα αντικείμενα, ιδίως αν ληφθούν υπόψη η πιθανή πολιτική αστάθεια, οι οικονομικές δυσκολίες ή οι ανεπαρκείς εγκαταστάσεις στις χώρες προέλευσης των αντικειμένων.
Επιπτώσεις στην έρευνα: Η Τζένκινς πιστεύει ότι η ύπαρξη αντικειμένων σε μεγάλα μουσεία ενισχύει την επιστημονική έρευνα και τη συνεργασία, παρέχοντας κεντρικές τοποθεσίες και κομβικούς χώρους διατήρησης και συντήρησης όπου ειδικοί από όλο τον κόσμο μπορούν να τα μελετήσουν.
Ουσιαστικά, η Τζένκινς είναι υπέρμαχος μιας πιο διαφοροποιημένης κατανόησης των συλλογών των μουσείων, υποστηρίζοντας ότι, ενώ η προέλευση ορισμένων συλλογών μπορεί να είναι αμφιλεγόμενη, η συνεχής παρουσία τους σε ιδρύματα όπως το Βρετανικό Μουσείο εξυπηρετεί το παγκόσμιο δημόσιο συμφέρον με τη διατήρηση και τη διάδοση της ανθρώπινης ιστορίας.
