Το ντοκιμαντέρ, που περιλαμβάνει όλα ή σχεδόν όλα τα στοιχεία της επιχείρησης του ελληνικού ναυτικού, υπό την ηγεσία του ναυάρχου Κουντουριώτη, δεν αξιώθηκε καμιάς προβολής στο νησί μας, ίσως γιατί οι πρωτεργάτες της παραγωγής του (Ξενοφών Μαυραγάνης-Αριστείδης Φρυδάς) δεν ήταν αρεστοί στις αυτοδιοικητικές αρχές του νησιού μας. Στα πολιτιστικά πράγματα του οποίου ήταν πάντα ο κ. Αστυρακάκης, που όπως πληροφορούμαι ετοιμάζει την υποψηφιότητά του ως δημάρχου Μυτιλήνης.
Έντεκα χρόνια μετά βρήκα μια Λήμνο κατάφορτη από τουρίστες, Ευρωπαίους κυρίως και Έλληνες σε σημείο που τέλη Αυγούστου να μην υπάρχει δωμάτιο σε ξενοδοχείο η οποιοδήποτε άλλο κατάλυμα. Με αποκορύφωμα την περιοχή της Μύρινας που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα τουριστικά. Θαυμάσιες οι «αμμοθίνες», η «Ηφαιστεία», τα ιζηματογενή πετρώματα, οι πανάρχαιες εγκαταστάσεις των «Καβειρίων» με ειδικούς να σού εξηγούν τα πάντα κι ας μην τα καταλαβαίνεις όλα, και θαυμαστή η προθυμία των καθημερινών Λημνίων πολιτών, να σε καθοδηγήσουν, να σου εξηγήσουν, να σε συντροφέψουν. Πλήρης εφαρμογή των όσων συνηθίζουμε να λέμε περί Ξενίου Διός.
Κορυφαία βέβαια η φιλόξενη συμπεριφορά του Λήμνιου επιχειρηματία του «Πόρτο Μύρινα» Περικλή Χαλαμανδάρη, με αντίστοιχο ξενοδοχειακό συγκρότημα το «Πόρτο Πλωμάρι», που αν και απών από τη Λήμνο, παράγγειλε στους εκπροσώπους του να μας ξεναγήσουν στο εκπληκτικής τελειότητας δημιούργημα και να μας φιλέψουν, δίνοντας απτό δείγμα της ελληνικής φιλοξενίας. Συμπεριφορά που δεν την συναντάς εύκολα και μάλιστα σε καιρούς τουριστικής πίεσης. Πραγματικά εμπνευσμένο συγκρότημα, με 400 φιλοξενούμενους να μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα ή στην ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα , να γεύονται την ελληνική γαστρονομία, απολαμβάνοντας επιλεγμένη ελληνική μουσική.
Η σύγκριση με την Λέσβο έρχεται αυτόματα, παρατηρώντας και την διαφορά της χλωρίδας αλλά και την εύκολη πρόσβαση (για τη Λέσβο) σε παραλίες κολύμβησης που στη Λήμνο πρέπει να τις ψάξεις, εκτός από τις γύρω απ’ τη Μύρινα περιοχές.
Και ψάχνοντας βρίσκεις πως η Λήμνος έχει μια τεράστια προβολή, ως τουριστικός προορισμός, πράγμα που δεν έχει η Λέσβος, διαθέτει μια τεράστια ποικιλία τοπικών προϊόντων όπως κρασιά, τυριά, άλευρα, αρτοποιητικά προϊόντα, ακόμα και ταχίνι, που προβάλλονται έντονα, κάτι που δυστυχώς δεν υπάρχει στο νησί μας, όπου οι πλειοψηφία των εστιατόρων και ταβερνιάρηδων, εξακολουθεί πεισματικά να χρησιμοποιεί και σπορέλαιο.
Και βέβαια η διάχυτη ευγένεια που χαρακτηρίζει τους Λήμνιους, ιδιότητα που νομίζω πως δεν χαρακτηρίζει τους κατοίκους του νησιού μας.
Αντιμετώπιση λημνιακή, που με έκανε να θυμηθώ ένα χαρακτηριστικό περιστατικό που συνέβη πολύ πρόσφατα σε μένα.
Οδηγώντας προς την έξοδο του Πλωμαριού, στην αρχή του παραλιακού, μια παρέα παιδιών ηλικίας 14 ετών περίπου, με παρακάλεσε να τα μεταφέρω στην Πλαγιά. Σταμάτησα με αναμμένα τα αλάρμ, όσο πιο δεξιά μπορούσα καθυστερώντας το πολύ δύο λεπτά για να καθίσουν στις πίσω θέσεις τρία παιδόπουλα.
Και ξεκινώντας αμέσως, άκουσα μια οργισμένη φωνή από κάποιον οδηγό ταξί, που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση, του οποίου δυστυχώς δεν κράτησα στοιχεία, να μου φωνάζει «άντι τσίνα», παρόλο που είχε αρκετό χώρο να περάσει.
Συμπερασματικά: Με ανυπαρξία έντονης τουριστικής προβολής, με ένα απολιθωμένο δάσος που δεν βρίσκεται αλλού στον κόσμο και τραβά πολύ τουρισμό, αλλά θα μπορούσε να τραβήξει πολύ περισσότερο,με ακρογιαλιές και εύκολους τόπους για κολύμβηση πάρα πολλούς, με το εξαιρετικό λάδι και τα υπέροχα τυριά μας, χωρίς ευγενική και καλόπιστη προσέγγιση των ανθρώπων που έρχονται να περάσουν έναν αριθμό ημερών ξεγνοιασιάς και ξεκούρασης, τουρισμό δεν κάνεις.
Πηγή: stonisi.gr