Μπορεί στο μυαλό του να πιστεύει ότι η ιστορία τον επέλεξε για κάτι μεγαλεπήβολο. Πως, όταν η εικόνα του κολλητού του γίνεται λάβαρο μιας αφηρημένης ιδεολογίας ενάντια στον αυταρχισμό, τότε κι αυτός ώφειλε να ενεργήσει ανάλογα. Να πάρει τα όπλα στα χέρια του. Να διεκδικήσει το δικό του μερίδιο στην ιστορία. Δεκαπέντε χρονών τότε, είκοσι σήμερα.
Αλλά τί κατάφερε, τελικά ? Αντί να τιμήσει τη μνήμη του φίλου του, η συμμετοχή του σε μια τέτοια ενέργεια (αν αυτή αποδειχθεί), προσφέρει επιχειρήματα στην υπερασπιστική φαρέτρα του θύτη και, μάλιστα, σε μια υπόθεση που ακόμα δεν έχει τελεσιδικήσει. Αρνήθηκε την αναγνώριση οιασδήποτε εξουσίας, αλλά με τη στάση του έγινε κριτής ενός συστήματος το οποίο καταδίκασε πριν καν το γνωρίσει.
Και ναι μεν είναι άκρως καταδικαστέα και πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά η συμπεριφορά αυτών που του προκάλεσαν τους μώλωπες στο πρόσωπο, εάν κι εφόσον ξέφυγαν πέρα από τα όρια της άμυνας, με τη νομική έννοια του όρου, αλλά εξίσου καταδικαστέα είναι η συμπεριφορά όσων κινούνται κι ενεργούν στα όρια του κοινού ποινικού δικαίου.
Ο καθένας μπορεί να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει και μπορεί. και ιδεολογικές πλατφόρμες υπάρχουν άπειρες, ώστε να μπορούν να θεμελειώνουν μια ράθυμη, συμβατική, επαναστατική, δεξιά ή αριστερή, αναρχοαυτόνομη ή εντελώς έκνομη ζωή.
Είναι απίστευτα γοητευτικό να είσαι εισοδηματίας και να περνάς το χρόνο σου σε γκαλερύ και κοσμικά γκαλά. είναι, επίσης, ιντριγκαδόρικο να πολεμάς το σύστημα και να οργανώνεις ληστείες στην ελληνική επαρχία.
Choose a life.
Eλπίζω κάποτε να καταφέρουμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά. Iσως, όταν επανέλθει η ειρήνη στα μάτια αυτού του παιδιού με το ρετουσαρισμένο πρόσωπο.
Πηγή: Lifo.gr