Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Απόψεις>>Πολύ λίγος, σχεδόν ελάχιστος...

banner roots

Πολύ λίγος, σχεδόν ελάχιστος...
21.01.2013 | 12:39

Πολύ λίγος, σχεδόν ελάχιστος...

Συντάκτρια:  Κυριακή Κατσάκη
Κατηγορία: Απόψεις

Γράφει ο Στέφανος Κασιμάτης

Δεν γίνεται να μην το ξαναπώ, γιατί το τσίρκο της Πέμπτης το φέρνει και πάλι στην επιφάνεια: μας σώζει η ελληνική γλώσσα. Αυτή είναι το σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο για όσους ξένους θα είχαν την περιέργεια να καθίσουν μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθήσουν τη μετάδοση της συζήτησης στη Βουλή για τη σύσταση προκαταρκτικής επιτροπής.

 Το γεγονός ότι η γλώσσα μας δεν είναι διαδεδομένη είναι αυτό στο οποίο θα τολμούσα να πω ότι αναγνωρίζω το χέρι του μυθικού «θεού της Ελλάδος». Το παροιμιώδες «it's all greek to me» (αντίστοιχο του δικού μας: «για μένα όλα αυτά είναι κινέζικα») είναι ό,τι στερεί από τους ξένους την ευχέρεια να διαπιστώσουν την έκταση και το βάθος του χάους, το παιδαριώδες επίπεδο, την θεσμοθέτηση της βλακείας, την ανεπανόρθωτη ζημία που έχει προκαλέσει στα πάντα η διάβρωση από τον λαϊκισμό. Χάρις σε αυτόν τον φραγμό, οι ξένοι δεν έχουν τη δυνατότητα να τα σταθμίσουν όλα αυτά μες στο κεφάλι τους και έτσι να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα εκείνων που θα έχουν καταλάβει ότι η Ελλάδα δεν σώζεται: ότι δεν της αξίζει η τύχη να ασχολούνται τόσοι πολλοί και να ξοδεύουν τόσα πολλά για τη σωτηρία της. Να μου επιτρέψετε, λοιπόν, το «ουφ!» της ανακούφισης και να περάσουμε αμέσως παρακάτω στα όσα, κατά τη γνώμη μου, προκύπτουν ως διαπιστώσεις από το τσίρκο της Πέμπτης.

Το σπουδαιότερο είναι ότι ο Τσίπρας δεν είναι λίγος, όπως θέλουν να τον βλέπουν ορισμένοι. Η επίδοσή του την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή έδειξε ότι, στην πραγματικότητα, είναι πολύ λίγος - μα πάρα πολύ λίγος! Αφού κατά την πρώτη φάση της γενικής επίθεσης που επιχείρησε, απέτυχε η επένδυσή του στην αόριστη σκανδαλολογία (απέτυχε διότι δεν περίμενε ότι οι Γάλλοι θα έστελναν για δεύτερη φορά τη λίστα Λαγκάρντ), απέτυχε και στην προσπάθειά του να μετατρέψει την ψηφοφορία σε πρόταση μομφής για την κυβέρνηση. Επιδίωξή του ήταν να αθροίσει, διά του τρόπου αυτού, υπέρ της αντιπολίτευσης τους δυσαρεστημένους κυρίως της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη τακτική που δοκίμασε ήταν να επιμείνει στην ψήφιση επί των εγκαλουμένων προσώπων και όχι επί των προτάσεων, όπως ορίζει σαφώς ο κανονισμός της Βουλής. Επεσε στο κενό όμως, όταν ο Βενιζέλος (έστω την υστάτη ώρα, έστω και με τα χίλια ζόρια...) δέχθηκε, παρά τον κανονισμό, ψήφιση επί των προσώπων. Τότε δοκίμασε τη δεύτερη τακτική: να υποχρεούται ο κάθε βουλευτής να ψηφίζει σε όλες τις κάλπες, κάτι το οποίο ήταν ολοκληρωτισμός μεταμφιεσμένος σε δημοκρατικότητα και δεν ήταν δυνατόν να γίνει δεκτό σε καμία αστική δημοκρατία, ούτε ακόμη και στη δική μας, τη χρονίως κακοποιημένη.

Τα μέσα και τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ήταν τόσο εμφανώς προσχηματικά και τραβηγμένα από τα μαλλιά (είχαν τη φτήνια των κόλπων του αμφιθεάτρου μεταξύ φοιτητικών οργανώσεων...), ήταν επίσης τόσο εμφανής η σκοπιμότητά του, ώστε πέτυχε το ακριβώς αντίθετο του επιδιωκομένου σκοπού: προκάλεσε τη συσπείρωση των βουλευτών σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. (Ειδικά δε για το ΠΑΣΟΚ, όπου η δυσαρέσκεια για τον Βενιζέλο κοχλάζει, το ότι προκάλεσε ο Τσίπρας τη συσπείρωση περί τον αρχηγό ήταν αληθινός άθλος!..) Εν ολίγοις, την αναμέτρηση της περασμένης Πέμπτης δεν την κέρδισε η κυβέρνηση με τις κινήσεις της και την αξία της. (Αλλο σκορποχώρι εκεί πέρα, όπου το χάος, η ανοργανωσιά και η αναποφασιστικότητα επικρατούσαν ώς την τελευταία στιγμή...). Την έχασε ο Τσίπρας μοναχός του.

Το γεγονός δεν πρέπει να εκπλήσσει. Αυτό είναι ο Τσίπρας: ένα μαγκάκι γαλουχημένο στην ΚΝΕ του 1989, ένα παιδί καμωμένο από τα υλικά του αμφιθεάτρου της μεταπολίτευσης. Ουσιαστικά αμόρφωτος, με τους στενούς ορίζοντες ενός αυτάρεσκου μικρόκοσμου, που τους περιόρισαν ακόμη περισσότερο οι παρωπίδες της πεισματικής εμμονής στη μαρξιστική θεολογία. Απέτυχε στη διεθνή εκστρατεία του· απέτυχε στην προσπάθεια να ελέγξει το κόμμα του (που εξετέθη για μία ακόμη φορά με ένα τμήμα του να υπερασπίζεται καταληψίες και να ψάχνει δικαιολογίες για τρομοκράτες)· τέλος, απέτυχε και στο τσίρκο που ο ίδιος και το κόμμα του έστησαν σκοπίμως. Για τα μέτρα του σημερινού πολιτικού κόσμου χαρίσματα έχει· ηγέτης, όμως, με τις δυνατότητες να διαμορφώσει έναν πολιτικό χώρο και να τον κατευθύνει προς τα εκεί που θέλει, ο Τσίπρας δεν είναι.

Τα Emmy της βραδιάς

Ποιο ήταν το καλύτερο μέρος της τηλεοπτικής μετάδοσης από το κανάλι της Βουλής της συζήτησης την περασμένη Πέμπτη; Αναμφισβήτητα, το μουσικό διάλειμμα που κράτησε περίπου μία ώρα, όσο δηλαδή οι εκπρόσωποι των κομμάτων αδυνατούσαν να αποφασίσουν τα διαδικαστικά...

Και ποιο ήταν το πιο χαριτωμένο στιγμιότυπο απ' όσα μας έδειχναν οι κάμερες; Οπωσδήποτε το μονίμως εκτός τόπου και χρόνου χαμόγελο του γνωστού «Νέστορος»...

Naughty boy

Είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να εξακολουθούν να συμβαίνουν αυτά; Και όμως, είναι. Εξηγούμαι αμέσως: ίσως γνωρίζετε ότι η ανάπλαση του μετώπου του Φαληρικού Oρμου είναι μια υπόθεση η οποία έχει πίσω της προεργασία σχεδόν μιας δεκαετίας (διαβουλεύσεις με τους δήμους, αποφάσεις Συμβουλίου της Επικρατείας κ.λπ.) και, επίσης, ότι το έργο χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ. Παρόλα αυτά, λίγο έλειψε να χαθεί η δυνατότητα κοινοτικής χρηματοδότησης, επειδή ο Νότης Μηταράκης καθυστερούσε την προώθηση του έργου επί έξι μήνες. Το ευτυχές είναι ότι η υπόθεση ετέθη υπό την κρίση του πρωθυπουργού και ο νεαρός υφυπουργός υποχρεώθηκε να συμμορφωθεί...

Cat on a hot tin roof

Καθόλου περιέργως, οι μεγαλύτεροι εχθροί του Γιάννη Στουρνάρα στην παρούσα Βουλή δεν βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ ή την πέραν αυτού Αριστερά. Είναι οι δύο γνησιότεροι εκπρόσωποι της γαλάζιας πασοκαρίας, η οποία συνέβαλε όσο και η πράσινη της δεκαετίας του 1980 για να φθάσουμε στη χρεοκοπία: ο Πάκης Παυλόπουλος και ο Νικήτας Κακλαμάνης. Προφανώς για τον λόγο ότι η επιτυχία του Στουρνάρα και της κυβέρνησης θα σημάνει το οριστικό πολιτικό τέλος και για τους δύο. Αυτό δεν θα μπορούσαν να το αντέξουν. Ο ένας, επειδή (λόγω εθισμού) απλώς δεν μπορεί να ζήσει έξω από την πολιτική. Ο άλλος επειδή φοβάται (για λόγους που ο ίδιος ξέρει) να βρεθεί εκτός...

Για να ξεχνά τον πόνο;

Οσοι τον πλησίαζαν στη Βουλή τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης, μύριζαν αμέσως αυτό που υποψιάζονταν από τη συμπεριφορά του: ο πολιτικός (γνωστός για τον θόρυβο που παράγει εξαιτίας της κενότητός του) διετέλη, ούτως ειπείν, εν ευθυμία - εντελώς. Στο τέλος της παράστασης, καθώς έκανε μια δήλωση ευχόμενος καλό ξημέρωμα, πεπειραμένος κοινοβουλευτικός, διερχόμενος εκείνη ακριβώς τη στιγμή από δίπλα του, είπε δυνατά ώστε να ακουστεί από όλους τους παρισταμένους: «Αντε άσπρο πάτο, παιδιά!». Επειτα από την κούραση μιας μακριάς ημέρας, όλοι γέλασαν με την καρδιά τους - πλην του εν ευθυμία διατελούντος, ο οποίος ήταν στον κόσμο του...

 

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το