Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Απόψεις>>Ράμφος: “Η ‘παράνοιά’ μας έμπνευση για το παγκόσμιο προλεταριάτο”

banner roots

Ράμφος: “Η ‘παράνοιά’ μας έμπνευση για το παγκόσμιο προλεταριάτο”
12.11.2012 | 04:00

Ράμφος: “Η ‘παράνοιά’ μας έμπνευση για το παγκόσμιο προλεταριάτο”

Συντάκτης:  FM 100 Newsroom
Κατηγορία: Απόψεις

Μετά από σύντομη απουσία η κολλεκτίβα Derridahta είχε τη μεγάλη τιμή να φιλοξενήσει πριν από μερικές ημέρες σε ημερίδα που διοργάνωσε με τίτλο “Παγκόσμιο Προλεταριάτο και τα Όρια της Εθνικής Ταυτότητας“, τον μεγαλύτερο ίσως σύγχρονο στοχαστή και φιλόσοφο κύριο Στέλιο Ράμφο.  Το πρόσφατο βιβλίο του “Η Λογική της Παράνοιας” πούλησε πολλές χιλιάδες αντίτυπα μετατρέποντάς τον, όπως άλλωστε τόνισε πρόσφατα ένας σχολιαστής, σε “ηρωική ναυαρχίδα” του σημερινού εξεγερμένου παγκόσμιου προλεταριάτου που έχει ως αιχμή του δόρατος τη σθεναρή ελληνική αντίσταση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Στο πολυδιαβασμένο του βιβλίο ο Ράμφος, εκτός των άλλων, τονίζει πως ο ‘Έλληνας’ σήμερα βρίσκεται σε μια κατάσταση παράνοιας, ζει σε ένα αιώνιο παρόν και διέπεται από έντονα φαινόμενα ανομίας και ανευθυνότητας, που έχουν ως πρακτικό αποτέλεσμα τη φοροδιαφυγή και την απατεωνιά.

 

Αυτά όμως ακριβώς τα ‘εθνικά’ μας χαρακτηριστικά, τόνισε ο μεγάλος φιλόσοφος στην ομιλία του, είναι “απολύτως αναγκαία σε μια μάχη για την ανατροπή ενός παγκόσμιου καπιταλισμού που οδηγεί στην κατασπατάληση των φυσικών πόρων, στην οικολογική και περιβαλλοντική εξαθλίωση, στην συνεχή προλεταριοποίηση της μεσαίας τάξης, στη φτώχεια, την ανεργία και τη μιζέρια“. Σύμφωνα με τον ίδιο, “το παγκόσμιο προλεταριάτο, από τους βιομηχανικούς εργάτες στην Κίνα, τους Αφρικάνους των φυτειών, αλλά και το σύγχρονο πρεκαριάτο των Δυτικών μητροπόλεων οφείλει να αναπνεύσει τον αέρα της παράνοιας ‘μας’, της εξαλλοσύνης, της αδυναμίας εκπόνησης σχεδίων και της αθεράπευτης μας τρέλας“. Τη λέξη ‘τρέλα’ φυσικά εδώ ο στοχαστής τη χρησιμοποιεί σχηματικά, έτσι ώστε να υπερταυτιστεί με τον αποικιακό Ορθό Λόγο της εποχής του Διαφωτισμού, γεννήτορα του σημερινού εκμεταλλευτικού καπιταλισμού, που θρέφει εαυτόν μέσω της φαιδρής κατηγοριοποίησης του ‘διαφορετικού Άλλου’- κάτι που έχει άλλωστε εύγλωττα ‘δείξει’, εκτός όλων των άλλων, και ο Φουκώ στο πόνημά του “Η Ιστορία της Τρέλας“. Από αυτό το μετερίζι της υπερταύτισης με το λόγο του εχθρού και επομένως της εσωτερικής του υπονόμευσης, ο Στέλιος Ράμφος ελπίζει πως “ως ‘τρελοί’ πλέον θα επανοηματοδοτήσουμε την εκμεταλλευτική τους γλώσσα, θα την ερωτευτούμε, θα την αγκαλιάσουμε και τη στροβιλίσουμε γύρω-γύρω, όπως και όλα αυτά τα όνειρα που μας λήστευαν τόσα χρόνια. Γκρεμίζοντας ό, τι μας έχει απομείνει, κλέβοντας το κράτος και ‘ζώντας σ’ ένα αιώνιο παρόν’ ας τραγουδήσουμε όλοι οι προλετάριοι μαζί χέρι, χέρι: “Omnia sunt Communia!

Ο κος Ράμφος όμως δεν έμεινε εκεί. Μίλησε για την τέχνη, την εργαλειοποίησή της από “μία καπιταλιστική μηχανή παραγωγής υπεραξίας” και την ανάγκη επανεφεύρεσης νησίδων αυτόνομης καλλιτεχνικής παραγωγής, που θα δίνουν στην τέχνη το ρόλο που πάντα διεκδικούσε, αυτόν του “χειραφετητικού άξονα των καταπιεσμένων μαζών από την εκμετάλλευση και αποξένωση που οι καπιταλιστικές δομές επιβάλλουν“. Ο Ράμφος έδωσε το παράδειγμα του Βερολίνου, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μητρόπολης που “αποστραγγίζει, καπηλεύεται και ουσιαστικά πνίγει τη δημιουργικότητα, βλέποντάς τη μόνο ως ‘αξία γης’“. Το Αθήναϊκό ‘πλήθος’, σύμφωνα με τον ίδιο, πρέπει να αντισταθεί στα επιχειρηματικά συμφέροντα που εργαλειοποιούν την τέχνη με σκοπό να αυξήσουν τις αξίες γης και να εκτοπίσουν πληθυσμούς από παραδοσιακές κοινότητες, προτάσσοντας, όπως μόνο αυτό ξέρει, “την παρανοϊκή αντι-φυσιογνωμία του ανυπότακτου, αλαφιασμένου και ακόμα, ακόμα σεξομανή καλλιτέχνη-ακτιβιστή“. Η πραγματική δημιουργικότητα, όπως είπε, “είναι εκεί, στο δρόμο, γεννιέται από τα κάτω, στις καθημερινές τακτικές επιβίωσης και  μικρο-αποφάσεις της ζωής, εκεί και μόνο εκεί πρέπει να εντοπίζουμε την τέχνη, κανένα Guggenheim και MOMA δε μπορεί να μας λέει τι είναι τέχνη και τι όχι. Θα προτάξουμε την ‘τρέλα’ μας μπροστά στην εκλογίκευσή και αντικειμενοποίηση των ζωών μας!“.

Εντύπωση έκανε το πόσο ταπεινά αρνήθηκε το ρόλο του ‘οργανικού διανοούμενου’ που του απέδωσαν αρκετοί, του πρωτοστάτη της αφύπνισης του παγκόσμιου προλεταριάτου σήμερα. Δήλωσε πως “σήμερα μόνο ένας ρόλος μπορεί να υπάρξει για το διανοούμενο που επιδιώκει τη ριζική κοινωνική αλλαγή, αυτός που εγώ ονομάζω ‘ακτιβιστής διανοούμενος’, ο ‘οργανικός διανοούμενος’ έχει πεθάνει προ πολλού“. Παραδέχτηκε βέβαια πως ακτιβιστές και διανοούμενοι έχουν διαφορετικές χρονικότητες, αφού ακτιβιστής θέλει “να γίνει κάτι εδώ και τώρα ενώ ο διανοούμενος χρειάζεται μία πιο αργή ανάπτυξη ιδεών ώστε να δράσει“. Αλλά όπως τόνισε “είναι αδύνατο να υπάρξει ένα κίνημα δράσης, χωρίς να βασίζεται σ’ ένα κίνημα ιδεών από τα κάτω, η σύγχρονη παγκόσμια επανάσταση εναντίον της καπιταλιστικής νεο-αποικιοκρατίας απαιτεί επειγόντως τον ακτιβιστή να είναι διανοούμενος και το διανοούμενο να είναι ακτιβιστής. Δυστυχώς ή ευτυχώς έτσι έχουν τα πράγματα σήμερα“.

Μετά από το τέλος της ομιλίας του, στο μπουφέ, μας εκμυστηρεύτηκε πως στις αρχές του ’70 είχε προταθεί για πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Εμπορικής Τράπεζας, πράγμα το οποίο αν και σκέφτηκε, ώστε “να διαβρώσει το σύστημα από μέσα“, τελικά απέρριψε λόγω ανειλημμένων ακτιβιστικών υποχρεώσεων. Κύριε Στέλιο είσαι γενναία ψυχή, σ’ ευχαριστούμε που μας δίνεις δύναμη!

Πηγή: derridahta.wordpress.com

Ακολουθήστε το limnosfm100.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Μοιραστείτε το