Προχθές διάβασα ένα κείμενό σου «Φιλόξενη χώρα για επενδυτές». Ξεχωρίζω τους ανθρώπους σ' αυτούς που καταλαβαίνουν, σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν και σ΄αυτούς που δεν θέλουν να καταλάβουν. Σε κατατάσσω στην πρώτη κατηγορία. Εσκεμμένα δεν γράφω «συναδέλφους». Με τρομάζει η λέξη καθώς χρόνια μεταφραζόταν λάθος. Άλλωστε είμαι χρονογράφος. Ωραίο ακούγεται ως παράκαμψη και διαφύλαξη. Πάμε στο θέμα μας. Διάβασα το κείμενό σου και με τρώει η γλώσσα μου να σου δώσω πληροφορίες. Χθες στο εργοστάσιο της ΔΩΔΩΝΗ κατέβηκε ένα τεράστιο πανό που έφραζε την θέα του (ωραίο ακούγεται στην κυριολεξία του) κοντά έναν χρόνο. «ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

 

Των Αλεξάνδρας Φίληνδρα – Διονύση Mιντζόπουλου

Οι ταραχές ξεκίνησαν την 1η Αυγούστου. Ομάδες πολιτών, απόστρατοι και βετεράνοι κατέβηκαν στο κέντρο για μια διαμαρτυρία που δεν ήταν σαν τις άλλες. Οι διαδηλωτές είχαν στόχο το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους μετανάστες. Μέρες νωρίτερα, μετανάστες ιδιοκτήτες ενός καφέ έδιωξαν από το μαγαζί τους πολίτη, ο οποίος στο μεθύσι του είχε πιάσει καυγά με τους σερβιτόρους. Το επεισόδιο πήρε μυθικές διαστάσεις. Ο κόσμος αναστατώθηκε από φήμες ότι μετανάστες ξυλοφόρτωσαν έναν αθώο πολίτη. Το βράδυ της 1ης Αυγούστου, πολίτες υποκινούμενοι από στρατιώτες, οπλισμένοι με λοστούς και ξύλα, επιτέθηκαν εναντίον των μεταναστών. Το πλήθος έσπασε βιτρίνες και κατέστρεψε ολοσχερώς καφέ και εστιατόρια, ενώ η αστυνομία και οι ειδικές δυνάμεις παρακολουθούσαν από απόσταση. Eπειτα από τέσσερις μέρες καταστροφών, όλα τα μαγαζιά των μεταναστών καταστράφηκαν, 150 άτομα τραυματίστηκαν και 25 προσήχθησαν στο αυτόφωρο.

Ανώριμη δημοκρατία η αμερικανική. Και ακόμη πιο ανώριμοι οι πολιτικοί της. Ακουσα, εννοείται, όπως οι απανταχού Ελληνες, τον νικητήριο λόγο του υποψηφίου μας, του κ. Ομπάμα. Ακουσα όμως και τον αντίπαλό μας, τον κ. Ρόμνεϊ, ο οποίος από ό,τι φαίνεται δεν κατάλαβε πως οι συχνές απαξιωτικές αναφορές στη χώρα μας του κόστισαν την προεδρία. Απειλούσε συνεχώς το εκλογικό του κοινό πως, αν δεν εκλεγεί, οι ΗΠΑ θα γίνουν σαν την Ελλάδα, μη λαμβάνοντας υπόψη του πως, όπως αποδείχτηκε, πολλοί Αμερικανοί εντέλει θέλουν η χώρα τους να γίνει σαν τη δική μας. Δεν μπορείς, σε έναν δημοκρατικό αγώνα, να επιτίθεσαι στα πανάρχαια πρότυπα της δημοκρατίας, εκεί όπου οι πολίτες ψήφιζαν όταν οι υπόλοιποι σκαρφάλωναν στα δέντρα, μην τα λέμε αυτά, είναι γνωστά τοις πάσι. Τον άκουσα προσεκτικά τον κ. Ρόμνεϊ για να δω αν, εντέλει, πήρε το μάθημα. Ομως ο άνθρωπος φαίνεται ότι δεν κάνει για πολιτικός.

Διαβάζω σε μια εφημερίδα οτι η κυβέρνηση είναι “γαντζωμένη στην εξουσία”. Σε ένα περιοδικό την προτροπή “τελειώστε την κυβέρνηση των ζωντανών νεκρών”. Μάλιστα.

Τα τελευταία μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις (περιορισμός αποζημίωσης απόλυσης, ενιαίος κατώτατος μισθός -γυμνός από τριετίες αυτόματης «ωρίμανσης» αλλά και από επίδομα γάμου-, αποφασιστικός ρόλος του κράτους στον προσδιορισμό του ελάχιστου μισθού) δεν είναι πρωτοφανή: υπάρχουν και ισχύουν στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Πολλά, μάλιστα, από αυτά είναι επιστέγασμα μακράς προσπάθειας προοδευτικών κομμάτων στις χώρες αυτές. Τα μέτρα δεν είναι ακραία, δεν είναι ριζοσπαστικά και, κυρίως, δεν έρχονται να διαταράξουν μια αγορά εργασίας που λειτουργεί (κάπως) ικανοποιητικά.

Η δική μας αγορά εργασίας δυσλειτουργεί και πάσχει από ασφυξία. Είναι κλειστή, είναι γερασμένη, είναι μπλοκαρισμένη και ταυτόχρονα κατακερματισμένη. Δεν είναι παράξενο που είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ανεργία, καθώς:

Του Αποστολου Λακασα

«Θλιβερό εξεταστικό κέντρο του τίποτα», έρμαιο «στην αυθαιρεσία και μακρόχρονη βία των φοιτητών», το οποίο έχει καταλήξει σε «πανεπιστημιακή Ζάκυνθο στην οποία μοιράζονται πιστοποιητικά τυφλότητας και όχι πτυχία βαθειάς γνώσης»... Πολλές είναι οι φράσεις που θα μπορούσαν να απομονωθούν από την επιστολή της αναπληρώτριας καθηγήτριας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μαρίας Ευθυμίου, με την οποία παραιτείται από τον Σύλλογο Μελών ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Η συνεχής απαξίωση του πανεπιστημίου και οι κίνδυνοι ότι η πτώση δεν έχει βρει πάτο, οι χρόνιες αδυναμίες των διοικήσεων του Ιδρύματος, τα φαινόμενα διαπλοκής, η συντεχνιακή στάση των πανεπιστημιακών αποτυπώνονται αδρά στην επιστολή της κ. Ευθυμίου, και είναι σαν να «φωτογραφίζουν» γνώριμες καταστάσεις όχι μόνο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και την πλειονότητα των ΑΕΙ, αλλά και ευρύτερα στην Ελλάδα...

  Για πρώτη φορά, τόσα χρόνια στο Πανεπιστήμιο, η αίθουσα με τους πρωτοετείς στο πρώτο μάθημα ασφυκτικά γεμάτη. Ευχάριστη έκπληξη. Εντάξει, λέω, μην ενθουσιάζεσαι, την επόμενη εβδομάδα θα πέσουν στο μισό. Την επόμενη εβδομάδα, όμως, πάλι η αίθουσα γεμάτη με φοιτητές.

«Χουντικό καρακιτσαριό», χαρακτήρισε ο κ. Μπουτάρης την αναπαράσταση της εισόδου του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη το 1912. Και σηκώθηκε η τρίχα του κ. Αδωνη Γεωργιάδη, καθότι διαπίστωσε απόπειρα διαγραφής της ιστορικής μνήμης. Την επομένη παρακολουθήσαμε νέο επεισόδιο της σειράς, όταν η κ. Ρεπούση εμφανίστηκε να ζητάει την κατάργηση της αναπαράστασης της εξόδου από το Μεσολόγγι, την αρμάτα των Σπετσών, την ύψωση του λαβάρου στην Αγία Λαύρα και μερικών ακόμη σκηνών από την υπερπαραγωγή της ελληνικής Ιστορίας.

 Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να συνθέσεις απόψεις, να επιδιώκεις τη σύγκλιση ή να αναζητάς την αλήθεια “κάπου στη μέση”, εκεί όπου συνήθως (αν και καθόλου απαραίτητα) βρίσκεται. Και είναι άλλο πράγμα να διεξάγεις μονίμως το δημόσιο διάλογο, με συμψηφισμούς.

Το γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήταν υποχρεωτικό τα πράγματα να πάνε έτσι. Οι δυνάμεις της Ακινησίας, αυτές που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, παρουσιάζουν την κατάσταση κάπως σαν φυσική καταστροφή, σαν πόλεμο. Μας κήρυξαν τον πόλεμο οι ξένοι, μας έβαλαν, ειδικά εμάς, στο στόχαστρο, θέλουν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του Έλληνα, να μας «φτωχοποιήσουν», να μας «εξοντώσουν», να μας κάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Γιατί δεν τους φτάνουν τα 9/10 του πλανήτη που είναι φτηνότερο, εμάς ήθελαν. Κι έτσι, εμείς δεν φταίμε σε τίποτα.