Βρίσκεστε εδώ:Αρχική>>Απόψεις

banner roots

Απόψεις

14.12.2012 | 01:21

Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης

Οταν ο Ηλίας Μόσιαλος, υπουργός Επικρατείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούσε να συρρικνώσει το μέγεθος της δαπανηρής ΕΡΤ, τις δαπάνες της οποίας πληρώνουμε με ένα μόνιμο χαράτσι στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, ο συνδικαλισμός και τα κόμματα αντιδρούσαν επικαλούμενα το περίφημο επιχείρημα της ποιότητας. Ποιοτικά προγράμματα, ποιοτική δημοσιογραφία, ποιοτικά σίριαλ, ποιοτικοί άνθρωποι... Με τόση ποιότητα, κομμάτια να γίνει, ας πάει και το παλιάμπελο και ας συνεχίσουμε να σκάμε το αναλογούν χαράτσι, για το οποίο κανένα ειρηνοδικείο δεν έχει δικάσει ότι δικαιούμαστε να μην το σκάμε - ούτε τα ειρηνοδικεία μπορούν να διανοηθούν πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς την ερτατζίδικη ποιότητα.
13.12.2012 | 19:01

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Ξανάρχισε το παλιό τροπάρι για το ωράριο των καταστημάτων. Σύμφωνα με τον αφορισμό που πρωτοδιατύπωσε το 2003 ο «φιλελεύθερος» ευρωβουλευτής (τότε) της Ν.Δ. κ. Χρήστος Φώλιας «τα λεφτά λείπουν από τους Ελληνες κι όχι οι επιπλέον ώρες για να ψωνίζουν». Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι η... σοφία του κ. Φώλια επιβεβαιώνεται δέκα χρόνια μετά, με τους ξένους που τους περισσεύουν τα λεφτά, αλλά δεν έχουν πολλές ώρες παραμονής στη χώρα (π.χ. αυτούς που κατεβαίνουν από κρουαζιερόπλοια) τι θα κάνουμε; Θα τους αφήνουμε να τριγυρνούν στους άδειους δρόμους με τα κλειστά καταστήματα; Κι εντάξει! Το 2003 ήμασταν κιμπάρηδες. Με τη μαγκιά μας και τον (δανεικό) παρά μας δεν δίναμε λογαριασμό. Μπορούσαμε να κλείνουμε τα μαγαζιά και βδομάδες. Τώρα που οι έμποροι κλαίνε διότι δεν έχουν πελατεία γιατί δεν θέλουν να δουλέψουν λίγο παραπάνω ώστε να αμβλυνθούν οι συνέπειες της κρίσης;

13.12.2012 | 14:35

Μια φορά κι ένα καιρό ένας ποντικός βαρέθηκε να τον ταλαιπωρεί η γάτα. Πήγε λοιπόν στην σοφή κουκουβάγια και την ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να τελειώσουν  τα βάσανα του.  «Η λύση είναι να γίνεις και εσύ γάτα!», τον συμβούλεψε η κουκουβάγια. Κατευχαριστημένος ο ποντικός την ευχαρίστησε και επέστρεψε στην φωλιά του. Μετά από τρείς μέρες να’τος πάλι μπροστά στην κουκουβάγια: «Σοφή κουκουβάγια δεν μου είπες τι πρέπει να κάνω για να γίνω γάτα!» Και η σοφή κουκουβάγια απάντησε «Εγώ διαμορφώνω μόνο τις γενικές αρχές της πολιτικής που πρέπει να ακολουθήσεις. Το πώς θα τις εφαρμόσεις αυτό είναι δική σου δουλειά!».

13.12.2012 | 14:17

Γράφει ο Φώτης Γεωργελές

Όταν η δουλειά του πατέρα μου άρχισε να χαλάει, μετακομίσαμε. Διάβαζα τα μαθήματα της επόμενης μέρας στο τραπέζι της κουζίνας. Και με άλλαξαν σχολείο. Στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί το κοριτσάκι με τα ξανθά κοτσιδάκια του διπλανού θρανίου είχε κολλήσει το χέρι στο τζάμι και με χαιρετούσε όσο με έπαιρναν και ’γω γυρνούσα το κεφάλι και κοίταζα το τζάμι που απομακρυνόταν μέχρι να στρίψουμε στη γωνία και να μάθω ότι ζωή σημαίνει απώλειες.

Όμως μου πέρασε, γιατί στο ιδιωτικό τα απογεύματα μέναμε στο σχολείο και κάναμε τα «καθήκοντα» της επόμενης μέρας, ενώ στο 30ό Δημοτικό Κυψέλης παίζαμε μπάλα στο προαύλιο μέχρι το βράδυ και μετά καθόμασταν στα παγκάκια της Φωκίωνος και πίναμε μπιράλ. Πέρασα χαρούμενα παιδικά χρόνια.

11.12.2012 | 13:30

Γράφει ο Προκόπης Δούκας

Την ημέρα του μεγάλου σεισμού της Πάρνηθας, το 1999, στην προσπάθεια μου να βρεθώ γρήγορα κοντά σε στενούς συγγενείς, πήγα ανάποδα με το αυτοκίνητο, στην έρημη Αριστείδου, στο κέντρο της Αθήνας. Ένας αστυνομικός, που βρέθηκε μπροστά μου, αντί να με γράψει (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε συνάδελφος του στο δυτικό κόσμο, αλλά σπανιότατα θα κάνει τροχαίος στην Ελλάδα, ακόμα κι αν συμβεί η βαρύτερη παράβαση, μπροστά στα μάτια του, εφόσον δεν συμμετέχει σε οργανωμένο συνεργείο, που έχει στήσει “καρτέρι”), μου απηύθυνε μια σύσταση, με απεγνωσμένο ύφος: “Σας παρακαλώ, μην το κάνετε αυτό, συμβάλλει στον πανικό, φανταστείτε να το κάνουν όλοι, τι ζούγκλα θα γίνει”. Ντράπηκα πολύ, παρά το οτι είχα ελέγξει προσεκτικά τον δρόμο - και συνειδητοποίησα πόσο λάθος και αντικοινωνικό είναι η μη τήρηση των κανόνων, ειδικά σε μια τέτοια κατάσταση ανάγκης.

11.12.2012 | 02:14

Γράφει ο Αντρέας Πετρουλάκης

Έχω πάντα στο μυαλό μου ένα περιστατικό από αυτά που είναι δυνατόν να σου συσκοτίσουν την κρίση μέσα στη σημειολογία τους. Ήταν Δεκέμβριος του 1994, ο Α. Σαμαράς είχε μόλις ανακοινώσει το όνομα του Κωστή Στεφανόπουλου ως  πρότασή του για  επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας και, αφού ήταν κοινό μυστικό ότι συμφωνούσε και το ΠΑΣΟΚ, η εκλογή του ήταν βέβαιη. Τη νύχτα εκείνη ο πρώην αρχηγός της ΔΗΑΝΑ επέστρεφε από την Πάτρα και βρήκε μπροστά στο σπίτι του, στην οδό Δάφνης, όλον το στρατό των τηλεοπτικών συνεργείων της χώρας.

10.12.2012 | 13:27

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Πριν από τέσσερα χρόνια στην Ελλάδα συνέβη ένα τραγικό περιστατικό: ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε ένα παιδί μόλις 15 ετών. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ήθελε να τον δολοφονήσει -σιγά μην ξέρουν τόσο καλό σημάδι οι ειδικοί φρουροί- αλλά το κακό έγινε. Το παιδάκι έπεσε νεκρό, το όργανο της τάξης δικάστηκε καταδικάστηκε με τη βαρύτερη ποινή και φυλακίστηκε. Ο φόνος δημιούργησε κύματα συγκίνησης στη νεολαία, τα οποία καβαλίκεψαν οι γνωστοί-άγνωστοι και στο πρώτο τραγικό περιστατικό πρόσθεσαν και το δικό τους. Το κέντρο της Αθήνας κάηκε, μαγαζιά λεηλατήθηκαν, ιστορικά κτίρια υπέστησαν καταστροφές κ.λπ.

10.12.2012 | 12:12

 Μου έγραψε ο Κώστας Γκαζής:

Άρη. Σου στέλνω τον απολογισμό από ένα ταξιδάκι που έκανα, to hell and back που λέμε, στα άδυτα του ελληνκού τελωνείου. Ίσως το βρεις ενδιαφέρον. Έζησα μεγάλες στιγμές. Πρέπει να τονίσω πως στο κείμενο που στέλνω δεν θα βρεις ΟΥΤΕ ΜΙΑ υπερβολή. Πρόσωπα και καταστάσεις είναι αποτυπωμένα ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ painstaking ΑΚΡΙΒΕΙΑ. Δεν έβαλα ΟΥΤΕ ΜΙΑ σφραγίδα, ΟΥΤΕ ΜΙΑ υπογραφή, ΟΥΤΕ ΕΝΑ γραφείο παραπάνω στο story, από όσα χρειάστηκαν πραγματικά. Καλή συνέχεια / ο Θεός μαζί μας!

Κώστας Γκαζής

10.12.2012 | 02:41

Από το  theelfatbay

 

Οι εικόνες που προβλήθηκαν στο χαζόκουτο και οι εξιστορήσεις με συνθηματολογία παλαιοκομμουνιστικής αίγλης, δεν με εξέπληξαν. Αντιθέτως το σκηνικό παραμένει το ίδιο για να μην χαλάσει η μαγιά. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ταΐζει το ετοιμοπόλεμο πόπολο, το λούμπεν προλεταριάτο, τους θιασώτες του υπαρκτού σοσιαλισμού, τον μπερδεμένο σαχλοσυριζαίο, τον χωριάτη καλαζνικολάγνο, τις σκιές που προβάλλουν δειλά απ’τα σοκάκια των Εξαρχείων, κρατώντας την μολότοφ σαν φαλλό που ανυπομονεί για το φλογάτο παγωτό στο αστικό μισητό μοτίβο. Όλοι οι προνομιούχοι της αξιοπρόσεκτης κι άσφαλτης ιδεολογίας, θυμίζουν τους εμιγκρέδες που έγλειφαν τον Λουδοβίκο 18ο ερχόμενοι απ’την εξορία, την ισχυρογνωμοσύνη του Καρόλου 10ου, ανακυκλώνοντας για χιλιοστή φορά τα φρικτά στερεότυπα.

Η χυδαιότητα δεν έχει όρια. Τίποτα πλέον δεν αρνείται την υπερβολή για να μην θεωρηθεί φασιστικό, ρατσιστικό, κομπλεξικό, ασόβαρο, ταξικό, παράταιρο. Το ελληναριό δεν το βουλώνει για να συλλογιστεί με σοβαρότητα τι μέλλει γενέσθαι. Αντιθέτως, ανεμίζει λάβαρα, γκαρίζει για το αστυνομευόμενο κράτος, σχολιάζει στα κοινωνικά δίκτυα, αγχώνεται να συμπορευτεί με την 6/12/2008 για το βεβιασμένο θέσφατο της διελκυστίνδας του δίκιου, που σε λίγο θα κοπεί στη μέση και όλοι θα πέσουμε με τον κώλο στο χώμα. Τέτοιες πρακτικές είναι αποκλειστικότητα του ΚΚΕ που θεωρεί τους νεκρούς ιδιοκτησία του, αποτυπώνοντας το σφυροδρέπανο στην επιτύμβια στήλη με φρικαλέους επικήδειους. Τρίζουν τα κόκαλα του προτεστάνη Guisot όταν διατράνωνε τα ιδεώδη της Δημοκρατίας στους πεισμωμένους αριστοκράτες με την περούκα.

Ο βόθρος δεν έχει πάτο τελικά αφού σε λίγο καιρό το Σύνταγμα θα κατακλύζεται καθημερινά απ’το κάθε κατακάθι που θεωρεί εαυτόν αναξιοπαθούντα. Οι βάνδαλοι, οι ακροαριστεροί, οι σταλινιστές και οι αναρχοφασίστες δεν δίνουν δεκάρα για τα θύματα της Μαρφίν, τον Θάνο Αξαρλιάν, τον Μανώλη Καντάρη. Στην διαδήλωση είδα μικρά παιδιά να φωνάζουν, κρατώντας σημαίες. Δυστυχώς το ποσοστό των ηλιθίων γονιών αυξάνεται, θεωρώντας αγωνιστικό λάφυρο τα θρασέα βλαστάρια τους. Οι ανήλικοι δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα, πόσω μάλλον δικαίωμα για απεργία κι αυταπάτες. Φυσικά η γνώση στρέφει το βλέμμα στην τρομοκρατία, στον τραμπουκισμό και στο χάος. Δεν εντυπωσιάζομαι λοιπόν απ’τους αποφοίτους των σχολείων. Η αποδόμηση της λογικής δεν ασχολείται με το Ωραίο αλλά χαζολογά με τους μπάτσους.

Διανύουμε το 1974 διότι το μαύρο χρώμα της κιμωλίας θεωρείται πρέπον για τον βραδύνου ριζοσπάστη πολεμιστή. Οι Βαλκάνιοι θυματολεβέντες, ασχολούνται ως διανοητές με την εξειδίκευση της μνησικακίας. Τα πόστα πολλά: τράπεζες, ιστορικά κτίρια, κατοικίες, άνθρωποι. Τα τέσσερα θύματα της Μαρφίν λιντσαρίστηκαν απ’τον όχλο με αποκορύφωμα τις γελοιότητες που ελέχθησαν στο κοινοβούλιο απ’τα ανίκανα κόμματα. Δεν άνοιξε μύτη απ’τους επαγγελματίες ανθρωπιστές της φαιοκόκκινης αναπηρίας. Δεν είδα κανέναν τους ν’ασχολείται με αυτόχειρες, με τον διπλανό του που έλαβε έξωση, με την λαθρομετανάστευση και τα κοινωνικά κακά που φέρει, προ Μνημονίου. Οι κανόνες και τα όρια, οι νόμοι και το κοινωνικό συμβόλαιο απαξιώνονται λόγω υποκειμενιστικού ψευδοϊδεαλισμού. Ο Σαρτρ καμάρωνε για την απουσία Υπέρ-Εγώ. Ζόφος.

Η δημιουργία δεν αφορά κανέναν. Η Ιστορία διδάσκει κι αποκαλύπτει αιτίες, αφορμές, ανέκδοτα έγγραφα, ρήσεις και με εργαλείο την μεθοδολογία της, ανοίγει τα μάτια αλλά κυρίως τ’αυτιά, με σκοπό την γνώση και την κρίση. Ο Καστοριάδης έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου ότι τα γλωσσήματα αποτελούν την γελοιοποίηση της θεωρίας. Ευτυχώς οι μαρξιστές παραμένουν κλασικό παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν υπάρχει μεταβατική νηφαλιότητα αλλά φθόνος, παράνοια και μίσος. Μίσος για τον εαυτό που μισεί. Μίσος για το ακριβό αυτοκίνητο του γείτονα. Μίσος για την Δημοκρατία. Μίσος για τα πάντα. Μίσος για όλα. Η χαρά πλέον απαγορεύεται. Απ’τους συμπάσχοντες του Μνημονίου. Απ’τους κατεστραμμένους Αγαναβλαμμένους. Απ’τους επιτετραμμένους σωτήρες του αδικοχαμένου Αλέξη από έναν μαλάκα Μανιάτη

 

 

09.12.2012 | 16:31

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

 

Εχω χρησιμοποιήσει τον αντιφατικό εκ πρώτης όψεως όρο ριζοσπαστικός συντηρητισμός για να προσδιορίσω αυτό που συνιστά, κατά τη γνώμη μου, τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ τόσο όταν ήταν μικρό κόμμα του 4% όσο και μετεκλογικά, που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με το σεβαστό 27%. Ριζοσπαστικός, σχεδόν εμφυλιοπολεμικός λόγος, συστηματικός ακτιβισμός, κάλυψη κάθε είδους διαμαρτυρίας ακόμα και εκείνων που κινούνται στα όρια του απροκάλυπτου τραμπουκισμού, υπεράσπιση της υπάρχουσας κατάστασης είτε δίκαιης είτε εμφανώς αντικοινωνικής (όπως η φοροδιαφυγή ή η χωματερή του ΑΠΘ).